Als een rood lint slingert de route van de GR5 op het kaartje van de Vogezen zich van boven naar beneden. Nee, een rechte lijn is deze wandeling door de Vogezen zeker niet. Maar dan weet je ook zeker, dat je het beste wat de Vogezen te bieden heeft, krijgt te zien. En wandelend zie je de Vogezen natuurlijk het best.
Estimated reading time: 7 minuten
Laatste update: 27 december 2022
La Grande Randonnée: wandelend de Vogezen doorkruisen
Op de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostella na is de GR5 misschien wel het meest bekende langeafstandswandelpad van Europa. Onderdeel van de Europese wandelroute E2, die in Schotland begint, start de GR5 in Nederland in Hoek van Holland. Daarna gaat het pad via België en Luxemburg naar Frankrijk. Eindpunt in Nice, aan de Middellandse Zee. Een stukje wandelen van zo’n 2500 kilometer.
Ik weet nog goed hoe ik dat eindpunt vlijmscherp voor me zag, toen ik zoveel jaren geleden op een gure novemberavond mijn avontuur begon in Hoek van Holland. We liepen door onophoudelijke striemende regen langs de Nieuwe Waterweg in de richting van Maassluis. Een groter contrast met de blauwe Méditerranée is haast niet denkbaar.
En met ieder jaar een stuk van de route lopen ben ik toch al weer gevorderd met wandelen tot diep in de Vogezen, waar de wandelroute afwisselend over de ruige, kale bergkammen, de “ballons” van de Vogezen voert en dan weer afdaalt naar de lieflijke wijnhellingen van de Elzas.
Frans of Duits?
Op een warme junidag stap ik uit de trein aan het eindpunt van de lijn van Colmar naar Metzeral. Een korte wandeling langs wat boerderijen en door een stukje bos brengt me in het bergdorpje Mittlach. Ik vind dat het koffietijd is en bij het enige hotel van het dorp, Hotel Valneige, wordt net het terras geopend. Op mijn bestelling in het Frans krijg ik antwoord in het Duits. En daar kijk ik niet van op in dit gebied dat zo vaak van land is gewisseld. De uitbater van het hotel legt mij uit dat de mensen in dit deel van de Elzas onderling nog zelfs een eigen taaltje spreken. Alsof ze niet kunnen kiezen bij welk land ze nu willen horen.
Wandelen over de kammen van de Vogezen
Mittlach ligt in het dal op 530 meter hoogte. Maar het is de bedoeling om de komende uren omhoog te wandelen naar de kale 'ballonnen' van de Vogezen op ca. 1200 meter. In de loop van de middag bereik ik het skioord van Le Markstein, maar nu, op deze warme junidag het domein van motorrijders die massaal de Route des Crêtes hebben uitgekozen om te gaan touren en allemaal stoppen op Le Markstein. Een iets sportievere tak van sport speelt zich boven mijn hoofd af. Vanuit je ooghoeken denk je nog aan een kolonie zwaluwen, maar het zijn hele zwermen parasailers die heerlijk in de thermiek hangen en hun rondjes draaien.
Naar het hoogste punt van de Vogezen wandelen
Ik overnacht in mijn tent op een sappig bergweitje zodat ik de volgende ochtend uitgerust en wel kan starten met de beklimming van het hoogste punt van de Vogezen: de Grand Ballon (1424m). Die is opgesierd met een soort van tweede ballon: een radarstation ten behoeve van de burgerluchtvaart.
Mijn routeboekje belooft de mooiste vergezichten tot aan de pieken van de Alpen, maar helaas. Ondanks het fraaie weer verhindert een tamelijk heiige atmosfeer mij een al te scherpe blik op de toekomst van mijn wandeling. De Jura en de Alpen blijven nog even buiten beeld. Maar wat smaakt een kop koffie met gebak toch goed op het zonovergoten terras van het Hôtel du Grand Ballon.
Even later op de ochtend stuit ik op de tussen rotsen en bosschages verscholen Château de Freundstein. Nu noemen de Fransen alles wat maar enigszins op een kasteel lijkt, al een 'château', dus ook deze kruimelige ruïne van wat vast ooit een grote burcht moet zijn geweest. Ik lees dat het de hoogst gelegen burcht is van de Elzas, daterend uit de 13e eeuw, diverse malen verwoest, voor het laatst tijdens de Eerste Wereldoorlog. Echt toegankelijk is de hoop stenen niet, vandaar dat ik mijn wandeling door de Vogezen na een korte pauze weer verder vervolg het beboste bergpad op.
Grote middagpauze
Ter hoogte van de Col du Silberloch kom ik klimmend vanuit het bos bij Hartmannswillerkopf, een enorme erebegraafplaats van oorlogsslachtoffers. Op respectabele afstand zoek ik een plekje in de schaduw onder een boom, voor de Grote Middagpauze. Dat is een moment dat ik elke dag in ere houd en het kent een vast ritueel: schoenen en sokken uit en een greep nemen uit het levensmiddelencompartiment van mijn rugzak waar de eerder ingeslagen lekkernijen uit deze streek opgeborgen zitten. Tijd voor eten, goed drinken (want de temperatuur is inmiddels al weer flink opgelopen) en een dutje. Deze pauze duurt nooit langer dan een uur, maar zeker ook niet korter. Het geeft weer voldoende energie voor de middagetappe van mijn wandeling door de Vogezen.
Thann: eindpunt van deze etappe
Na een korte klim naar de 'Ferme-auberge' du Molkenrain koop ik daar eigengemaakte kaas en vul mijn watervoorraad bij. De rest van de dag gaat het pad alleen nog maar naar beneden door heerlijke bospartijen. Aan het eind van de dag kom ik uit op een fraai uitzicht over Thann.
Als ik Thann binnenloop zie ik aan de gevel van de farmacie een digitale klok hangen die afwisselend de tijd (18h59) aangeeft en de temperatuur (34C... oeff!). Dit deel van mijn wandeling door de Vogezen zit er in elk geval weer op.
Ik ben vuil en bezweet, de blaren op mijn voeten hebben echt verzorging nodig en ik heb bést trek. In Hôtel Les Fleurs de Thann kan ik een kamer krijgen voor 55 euro, inclusief ontbijt én diner. Deal!
Meer lezen over wandelen in Frankrijk
- Als de Vogezen je niet uitdagend genoeg lijken, kijk dan verder naar dit wandelverslag in de Franse Alpen door het Nationaal Park Des Ecrins.
- Wil je ook de wandeling uit dit verhaal maken en nog meer? Koop dan het handige routegidsje hieronder.
