Na mijn lifttocht van twaalf dagen dwars door Australië die begon in Darwin en eindigde in Sydney, verblijf ik tijdens de feestdagen bij Mick in Croydon, één van de voorsteden van Sydney. Mick had ik eerder op mijn reis in China leren kennen waar we samen met de Zweedse Mandy en Yvette in Yangshuo de nodige avonturen beleefden. Daar spraken we af dat we elkaar tijdens oud en nieuw in Sydney alle vier weer tegen zouden komen. En daar ben ik dan! Bij Mick kan ik de komende weken blijven logeren en in de tussentijd zal ik als backpacker een bestaan moeten zien op te bouwen en werk in Sydney moeten vinden.
Geschatte leestijd: 9 minuten
Laatste update: 28 januari 2022
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
19 december 1990 t/m 3 maart 1991
Platzak in een wereldstad
Mijn reisbudget is inmiddels geslonken tot een kleine 100 dollar. Daarvan lap ik 60 dollar in de huispot van Mick. Ik kan dan tot in het nieuwe jaar blijven. Deal. Hij woont samen met nog twee oud backpackers (Pete, een onvervalste Ier met loodzwaar accent en Kevin). Een echt mannenhuishouden. Ik slaap in de woonkamer op de bank, prima plek. Ga daardoor altijd als laatste naar bed en word als eerste weer wakker.
Maar met behulp van Mick vind ik al vrij snel een baantje om zo in ieder geval elke week een beetje rond te kunnen komen. En misschien al een beetje te sparen om mijn reis nog wat te verlengen. Voor een hongerloontje kan ik de locale pub in Ashfield een paar dagen achter de bar helpen; voornamelijk schoonmaken en lege glazen ophalen. Maar al snel mag ik ook de tap hanteren. De verdiensten zijn aanvankelijk schamel, maar als ik ook de wat latere diensten mag draaien lopen de inkomsten op vanwege de fooien die later op de avond een stuk ruimhartiger zijn. Meer werk in Sydney kan ik voorlopig nog niet vinden.
Mijn eerste hostie
Kort voor oud en nieuw kan ik alweer stoppen met dat baantje, als er ineens weer voldoende personeel is. In de tijd tot oud en nieuw vier ik kerstfeest thuis bij de ouders van Mick: een traditionele katholieke familie en zo word ik ook meegetroond naar de kerk en mag ik ook in de rij staan om mijn (try before you die) hostie te ontvangen. Dat ik helemaal naar Australië moest reizen om dat nog een keer te mogen ervaren.
Nieuwjaarsnacht vindt zoals gepland samen met Yvette en Mick plaats in het centrum van Sydney: we starten met een barbeque aan de waterkant in North Sydney, pal naast de Harbour Bridge. Het vuurwerk op de brug is om nooit te vergeten. We ronden af in The Rocks, de oudste wijk van Sydney vol met pubs waar de mensen tot buiten de deuren met glazen en blikjes in de handen staan te borrelen. Het is een oud en nieuwfeest dat ik nog nergens uitbundiger heb meegemaakt.
Op zoek naar meer werk in Sydney
Al die tijd geen tijd om een dagboek bij te houden. Ook in het nieuwe jaar kan ik af en toe ergens een dagje werken: in pubs, bij een tuincentrum en in een videowinkel. Allemaal odd jobs, dus opruimen, schoonmaken en andere klusjes. Maar het geld dat ik er mee verdien gaat ’s avonds weer op aan het uitgaansleven. Voor ik het weet zit ik in een heel circuit van parties bij mensen thuis, in hostels, maar ook gewoon met de jongens de stad in. En passant breng ik een bezoek aan Noel, ook een oude bekende van de reis door China. Hij woont in Wollongong, een industriestadje ten zuiden van Sydney, waar ik een nacht blijf logeren, nadat we bij hem thuis op de veranda al zijn zelf gebrouwen bier hebben opgedronken.
Al met al heb ik tegen het einde van januari nog steeds geen budget om verder op reis te gaan. Te weinig werk in Sydney te vinden en te veel parties. Dan krijg ik de tip over een hostel in Avalon Beach, een vrij afgelegen noordelijke voorstad van Sydney. De backpackers die daar verblijven worden regelmatig ingeschakeld voor allerlei klusjes en baantjes. Op 19 januari rijd ik er met de bus naar toe, een rit van anderhalf uur langs de mooiste surfstranden. Avalon Beach is een ingedut kustplaatsje bestaande uit een aantal villawijken maar met een fenomenaal zandstrand. De hostel vind ik vlak bij het kleine centrum midden tussen het groen gelegen.
Noodweer
Mijn plan is om zes weken lang zeven dagen per dag te gaan werken om zo voor mijn trip naar Nieuw-Zeeland te kunnen sparen. Niet de kroeg in gaan en alle uitnodigingen voor parties af te slaan. De eerste ochtend is het al raak: vanaf half zeven rijden diverse trucks van aannemers voor die backpackers rekruteren om ze te werk te stellen op hun bouwplaatsen. Ik word ingehuurd door een tuinman, die een klus heeft bij een particulier. Onkruid weghalen en kleine boompjes rooien in een tuin zo groot als een voetbalveld.
Dan gebeurt er iets waardoor er de komende dagen meer dan voldoende werk zal zijn: op 21 januari trekt er een zeer zwaar noodweer over de noordelijke voorsteden van Sydney langs. Het resultaat is dat duizenden huizen behoorlijke schade hebben opgelopen om maar niet te spreke van de tuinen. Het werk ligt voor het oprapen. Ik kan met aannemers mee, met tuinmannen, met elektriciëns en met sloopbedrijven. Maar er zijn ook plenty particulieren waar ik rechtstreeks aan de slag kan. Ik sloop een dak van een schuur, ik ruim tuinen op, ik help met het weer opbouwen van een omvergewaaide steiger en assisteer bij reparatiewerk aan daken en schuttingen.
Gemiddelde opbrengst is 80 tot 100 dollar per dag maar daar zitten dan wel dagen tussen van 10 uur werken. En dan heb ik ook nog mijn collectie houten oorhangers uit Bali, die ik in het winkelcentrum én in de hostel voor 4 dollar per setje slijt aan de vele vrouwelijke backpackers. Vooral de Braziliaanse dames zijn goede klanten die er soms wel zes tegelijk kopen.
De toerist uithangen
Op 21 februari verlaat ik Avalon Beach, met een aangegroeid banksaldo van zo’n 2000 dollar. Er komt voorlopig een einde aan elke te moeten zoeken naar werk in Sydney. Ik ben al mijn oorhangers kwijtgeraakt, heb dag na dag flink veel gewerkt. Elke avond laat thuis, even snel een maaltijd in elkaar flansen en dan vroeg naar bed. De enige uitspattingen waren de dinsdagavonden, wanneer er in de locale bioscoop films voor de helft van de prijs werden vertoond.
Terug in Sydney verblijf ik op een paar plaatsen, en hang er nog een kleine week de toerist uit. Want door al dat werken en feesten heb ik de stad dan wel goed leren kennen, maar nog niet door de ogen van een toerist. Ik neem elke dag mijn camera mee de stad in en doe alle dingen die toeristen ook doen: de Harbour Bridge, de Rocks, de Sydney Tower, de Art Gallery, het Australian Museum, de Taronga Zoo en een rondvaart door de havens. Totdat ik op 4 maart de bus pak naar de luchthaven, voor mijn vlucht naar Auckland. Om nog een nieuw hoofdstuk aan mijn wereldreis toe te voegen.
Werk in Sydney: hoe pak je dat aan?
Bovenstaand verhaal dateert al weer van een behoorlijke tijd geleden. Wat ik toen niet geregeld had, was een working holiday visum voor Australië. Als één van de weinige nationaliteiten komen Nederlanders van 18 tot en met 30 jaar in aanmerking voor zo’n speciaal visum. Waar een normaal visum maar 3 maanden geldig is, kan je op een working holiday visum een heel jaar in Australië verblijven en in die tijd onbeperkt in -en uitreizen.
Vroeger was het nogal omslachtig om vooraf je werk te regelen. Daarom kwamen de meeste backpackers op de bonnefooi naar Australië met de intentie eenmaal daar werk te gaan zoeken. Maar dat valt lang niet mee. Met hun pas gewonnen vrijheid kiezen de meeste backpackers eerst maar eens voor een leven vol met feesten en gezelligheid. Want daar is in Sydney geen gebrek aan. Met als gevolg dat de bodem van je reis-schatkist al vrij snel leeg is, want goedkoop is het leven down under zeker niet.
Gelukkig kan je tegenwoordig iets beter beslagen ten ijs komen door thuis al een baan in Australië te organiseren.
