Sinds gisteren zijn we op pad met een een oude dame uit Darwin. De deal was dat wij haar in haar eigen auto naar Alice Springs zouden rijden. De inschatting was dat we dit klusje, een rit van 1500 km, in een etmaal wel zouden klaren. Maar dan kenden wij Tante Bets nog niet. In haar eentje neemt zij de complete regie van deze road trip in handen. En zo komt het dat we nu voor het hele weekend vast zitten in Katherine, slechts 300 km down the track.
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Vrijdag 7 t/m zondag 9 december 1990
Gestrand in Katherine
We zitten dus zeker tot maandagochtend vast in Katherine. Waar we dus niet op gerekend hadden. Dan maar het beste ervan maken en ik overleg met Norbert wat we in die drie dagen hier allemaal kunnen doen. Katherine trekt toeristen vanwege de Katherine Gorge, een kloof die door de Katherine River is uitgesleten in het zandsteen van dit deel van Australië. Maar een bezoek daaraan is geen optie; het regenseizoen is net aangebroken en het waterpeil staat te hoog om er te kunnen kanoën of zwemmen.
De dame van de Beagle Motor Inn, waar we overnachten in een backpackers kamer, weet ook zo gauw niet iets leuks voor ons in de omgeving. Maar ineens klaart haar gezicht op: we kunnen een bezoek brengen aan het Katherine Museum! ’t Is dat we anders niets beters te doen hebben dan bij het zwembad rondhangen. We lopen er de hele drie kilometer naar toe bij gebrek aan vervoer. Het is een snikhete wandeling zo midden op de dag, maar we worden gastvrij ontvangen met een heerlijk glas koud water.
Flying Doctors
Pronkstuk van het Katherine Museum is het vliegtuig van Clyde Fenton, de eerste flying doctor van Australië, die vanuit Katherine begon met zijn ambulancevluchten. We zijn de enige bezoekers, dus de aardige mevrouw die het museum runt geeft ons een persoonlijke rondleiding. Zij overstelpt ons met de heldenverhalen van deze Clyde Fenton en andere local heroes. Tot sluitingstijd blijven we rondhangen in dit sympathieke museum en we krijgen van de dame van het museum hoogstpersoonlijk een lift terug het dorp in. We zijn de enige bezoekers gebleven.
Wankel van de wijn
We besluiten nog even langs het logeeradres van Tante Bets te gaan, waar we gastvrij worden ontvangen. En in de outback betekent dat: volgegoten met drank. Witte wijn in dit geval. En het wordt 6 uur, 7 uur, 8 uur, maar niets van eten. En om daar nu zelf om te vragen. Helemaal wankel van al die wijn lopen we rond een uur of 10 naar het centrum om daar bij een take away nog een loempia en een broodje saté te scoren.
Op zaterdagochtend slapen we onze roes uit. Toch een merkwaardige roes van die witte wijn. Alsof er een washandje in je hoofd zit. Een duik in het zwembad doet wonderen. Het eten voor onze lunch halen we in de supermarkt: brood, kaas, melk en fruit.
Tante Bets raakt van de wijs
We hangen de rest van de dag in het motel rond. Er is tennis op TV en als het gaat regenen nemen we uit pure jolijt nog een duik in het zwembad. De avondmaaltijd bestaat uit soep en brood. Ook van de supermarkt. En dan toch maar weer naar het huis van Peter Dean, waar Tante Bets logeert. Gwenda, de vrouw van Peter, ligt boven op bed. Ze heeft de hele dag door al gedronken en ze kan niet meer. Maar Tante Bets gaat haar wakker maken. Er zijn immers gasten!
En toch weet Gwenda weer de sfeer te brengen en zeker wanneer haar vriendin Nita op het toneel verschijnt, gevolgd door Cleath, haar 13-jarige zoon. Die laatste begint de een na de andere schuine mop te vertellen en dat gaat van kwaad tot erger. Hij weet daarin van geen ophouden. En terwijl iedereen over de bank ligt van het lachen, ergert Tante Bets zich zichtbaar aan al die moppen. Ze raakt volledig van de wijs, staat op en zegt dat ze geen moment langer meer wil blijven en morgen vroeg wil vertrekken.
Dat nemen Norbert en ik liever niet serieus, want we maakten net plannen om met Marim, de dochter van Gwenda, en haar vrienden naar de pub te gaan. En dat doen we dan ook. We belanden in de Wings Nightclub, waar de locale jeugd helemaal los gaat op Thunderstruck van AC/DC. Die plaat wordt elk half uur wel opgezet. De locals vermaken zich uitstekend met ons, we zijn de enige buitenlanders en we worden aan iedereen voorgesteld. Dat neemt natuurlijk aardig wat tijd in beslag, waardoor we pas zondagochtend vroeg om vijf uur ons bed raken.
The day after
Om acht uur zit ik rechtop in bed want er wordt hevig op de deur van onze motelkamer gebonsd. Meer slapend dan wakker, doe ik in mijn onderbroek de deur open, terwijl er een kaboutertje met een ijzeren hamer heel hard ergens achter in mijn hoofd aan het slaan is. Ik doe automatisch een stap achteruit als Tante Bets in de deuropening staat. For Christ’s Sake, I’ve been looking for you everywhere!! krijst Eucalypta door de ochtend.
We beloven haar binnen een half uur te kunnen vertrekken. Maar Tante Bets heeft genoeg gezien. Zij wil niet op stap met twee gasten die in deze staat verkeren. En misschien is dat inderdaad niet zo verstandig. Ze kiest eieren voor haar geld en gaat weer terug naar haar logeeradres. Want ze ziet ook wel in dat ze het hele eind naar Alice Springs niet in haar eentje kan gaan afleggen. En zo verloopt deze zondag exact net zo als de zaterdag: TV kijken, zwemmen en een goedkope supermarktmaaltijd bij elkaar scharrelen.
De avond gaat alleen nu wel een stuk rustiger. Wij laten ons niet meer zien bij het huis van Peter en Gwenda en gaan vroeg naar bed. Tante Bets zal zich namelijk om half zeven al weer melden. Ik kijk er nu al naar uit.
