Eindelijk, eindelijk kan ik dan deze ochtend het godvergeten P.B. Guesthouse verlaten en het rattennest inruilen voor een wat properder hostel. De verhuizing neemt weinig tijd in beslag, want enkele deuren verder in Khao San Road vind ik Bonny Guesthouse met de vriendelijke eigenaresse, waar ik ook direct aan het ontbijt kan. Voor 40 Baht heb ik de komende 24 uur een bed. Maar bij het uitpakken merk ik dat er iets mist uit mijn bagage…

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Dinsdag 24 en woensdag 25 juli 1990

Het verdwenen dagboek

Niet in geld uit te drukken maar toch geen cent waard. Wat ik mis, is mijn dagboek met alle notities tot en met het vertrek uit Hongkong. Daarna heb ik het ding ook niet meer in mijn handen gehad, dat weet ik zeker. Dan moet het dagboek dus ergens tijdens de reis van Hongkong naar Bangkok zijn verdwenen. Ik denk snel na: op de luchthaven van Bangkok heb ik hem zelfs nog in het bovenste vak van mijn rugzak zien liggen, tussen alle elektronica die ik voor Mr. Suthep bij me had. In een flashback zie ik nog het jongetje op de achterbank van de taxi door mijn rugzak heengaan om alle meegesmokkelde walkmans er uit te halen. Het zou toch niet?

Ik besluit een fax te sturen naar Mr. Li in Hongkong, mijn enige aanknopingspunt. Hij kan me wellicht op het spoor brengen van Mr. Suthep, zijn compagnon in Bangkok die me van het vliegveld afhaalde. En dan vanaf nu maar afwachten…

Naar de Wat Po

Al met al weer een hoop geregel op deze brakke ochtend. Ik besluit dan na de middag maar weer de draad op te pikken en voor de verandering maar eens een tempel te gaan bezoeken. Maar dan niet zo maar een tempel, maar gelijk de grootste en oudste van Bangkok, de Wat Po. Het is tevens de tempel met de makkelijkst te onthouden naam. En last but not least vind je in de Wat Po ook nog eens de grootste liggende boeddha van de wereld (46 meter lang, voor de statistici).

wat po
Haast niet te fotograferen: de liggende Boeddha in de Wat Po.
wat po
De stupa’s met hun puntige uitsteeksels vormen mysterieuze silhouetten in de late namiddagzon.
wat po
Galerijen met boeddhabeelden in de Wat Po.
wat po
Voor 10 Baht kan je de hele dag rondhangen in de Wat Po.

Ik kan er eenvoudig komen door één van de drukste verkeersaders van Bangkok over te steken en er in ca. 20 minuten naar toe te wandelen. Onderweg kom ik een Amerikaans stel tegen, Ken en Diana die ook naar de Wat Po onderweg zijn. We besluiten het bezoek gezamenlijk te doen. Maar zoals het echte Amerikanen betaamt, kennen zij een wat efficiëntere manier van bezoeken. Als de foto eenmaal gemaakt is, is het op naar het volgende fotomomentje, enzovoort. Ik kan en wil hun tempo niet bijbenen. Ik kom ze nog wel een paar keer tegen, maar als ik bij een gebedsceremonie ook weer wat meer tijd neem en ik weer even opkijk, zijn ze definitief verdwenen. Vast alweer bij de eerstvolgende tempel hiernaast.

Sexy shorts

En dat is de Wat Phrae Kaew, die ik voor de volgende ochtend op de planning heb staan, samen met het Koninklijk Paleis. Als ik daar dan inderdaad op woensdagochtend mijn opwachting maak, blijkt het dat de shorts die ik draag te sexy zijn voor Zijne Koninklijke Hoogheid. Balen natuurlijk, want ik had dat kunnen weten. Nu is tijd op deze trip niet mijn grootste probleem, dus begeef ik mij het hele stuk weer terug naar mijn guesthouse om een lange broek uit mijn rugzak te voorschijn te gaan halen.

Maar als ik mij meld in de guesthouse schiet Bonny, de eigenaresse, mij aan want er is telefoon voor mij geweest van Mr. Li uit Hongkong. Ik ben gelijk één en al oor. Mijn dagboek is gevonden en ik kan het afhalen bij Freddy’s Guesthouse (het hotelletje waarin ik mijn eerste nacht in Bangkok doorbracht), aan de andere kant van de stad. En dat bericht gooit gelijk mijn hele dagindeling overhoop. Ik besluit om direct af te reizen naar het obscure hotel en zoek uit welke bus ik daarvoor nodig heb.

Stilstaand verkeer

Het reizen in Bangkok kan zo z’n tijd in beslag nemen, omdat alle verkeer meer stil staat dan rijdt. Zo ook mijn bus. Na twee uur ben ik dan toch bij Freddy’s Guesthouse, waar ik inderdaad mijn zo gekoesterde dagboek met daarin al mijn belevenissen van de afgelopen 4 maanden keurig opgeschreven. De terugreis naar Khao San Road duurt zelfs 2,5 uur, waarmee het grootste deel van de woensdag ook wel weer ingevuld is.

De avonden op Khao San Road zijn altijd gezellig: in de vele video bars bestel je je eten en je drankjes, terwijl je naar de laatste films op video kijkt (of gewoon wat kletst met andere backpackers). Ik doe vanavond het eerste en kijk naar Do The Right Thingeen film van Spike Lee over racisme en discriminatie en hoe alles dan toch nog goed afloopt.