Ik slaap prima in een naar omstandigheden comfortabele stoel in een nachtbus van Java naar Bali. En daarmee had ik het ook slechter mee had kunnen treffen. In zo’n nachtbus slaap je nooit in één ruk door. Het zijn meer korte periodes van slapen en wakker zijn, maar ik slaap vaker en dieper dan normaal op dit soort ritten. Ik herinner me een paar korte stops langs de weg die ik achteloos aan me voorbij heb laten gaan. Maar als we in de ochtendschemering stoppen op het meest oostelijke puntje van Java, ben ik klaarwakker.
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Zaterdag 10 november 1990
Wat hieraan vooraf ging lees je in:
Terugblik op Java in Jogyakarta
Laatste update: 8 september 2021
Geschatte leestijd: 5 minuten
Overzetpontje van Java naar Bali
We zijn in de ferryhaven van Banyuwangi. De weg is gestopt en de bus rolt langzaam een veerboot op, echt van het formaat overzetpontje. Is dit bootje wel zeewaardig, vraag ik me -nog in het halfdonker- af. Maar als ik naar het oosten kijk en het silhouet van Bali langzaam maar zeker wat meer contrast krijgt tegen de oplichtende hemel, ontdek ik dat onze bestemming op niet meer dan een paar kilometer varen moet zijn. De zeestraat heeft hier de lengte van een behoorlijk brede rivier.
Zodra de bus op het dek een plekje heeft gevonden spoed ik mij, net als alle passagiers, de bus uit en ga naar het hoogste dek van de ferry. Hiervandaan heb je het fraaiste panorama: voor me het eiland Bali dat de opklimmende zon nog even achter zich verborgen houdt en achter me het eiland Java in de purperen ochtendgloed.
Vulkaan na vulkaan
En als we wegvaren krijg ik een steeds beter zicht op Java met vulkaan na vulkaan, dat ik nu definitief achter me laat. Voor ik het weet staan we al aan de overkant en vier ik mijn aankomst op Bali. Wakker ben ik inmiddels wel geworden na dit zeer welkome zeereisje bij het krieken van de ochtend. Dat had ik niet willen missen. In de bus liggen Suzy en Sarah, de Amerikaanse backpackers, onwetend van de schitterende vaartocht tussen Java en Bali en nog steeds in een diepe slaap verzonken. Nog steeds.
Wanneer de bus de haven van Gilimanuk verlaat ontdek ik direct allerlei verschillen tussen Java en Bali: overal kleine hindoetempeltjes, veel versieringen langs de weg, en het lijkt wel of Bali nóg groener is dan Java, maar dat kan helemaal niet. Maar dan val ik toch weer een diepe slaap, waaruit ik niet al te ver van Denpasar, mijn eindbestemming, ontwaak. Ik geef Suzy een tikje om te zeggen dat we in Denpasar zijn, waarop ze slaperig om zich heen kijkt en zich weer omdraait. De bus gaat straks verder naar de ferry naar Lombok. En ik dacht toch echt dat ze Bali als eindbestemming hadden. Nou, moeten ze zelf maar weten.
Ik help de chauffeur mijn rugzak van het dak van de bus te halen en even later sta ik midden op een druk busstation, voor mijn gevoel een beetje in the middle of nowhere, in een buitenwijk van Denpasar. Niet het meest fraaie deel van Bali, zoveel is wel duidelijk.
Die Amerikanen…
Ik ga hier dan ook niet blijven. Ik kan kiezen tussen een minibusje naar het strand bij Kuta, of een busje naar het verder in het binnenland gelegen Ubud. Dan kies ik voor het laatste. Ubud is het culturele centrum van Bali en ik hoor van iedereen dat dit wel de plaats is waar je moet zitten. En strand zal ik nog wel voldoende tegenkomen in de komende tijd hier op het eiland. Geen idee voor hoe lang, maar een week of twee moet uit te houden zijn. Misschien wel drie, maar dan is mijn visum ook wel op zijn eind.
In Ubud neem ik mijn intrek in de eenvoudige Yuni’s Losmen. Ik heb een kamer met eigen mandi (de Indonesische badkamer waarin een grote tobbe met koud water en een steelpannetje om het water over je lijf heen te gieten).
Ubud is weer een prima plek om te zijn. Ik doe niet veel de rest van de dag, behalve wat rondwandelen en verkennen. ’s Avonds bij het eten ontmoet ik Suzy en Sarah weer, die zich dus toch verslapen hadden in de bus van Java naar Bali. Zijn ze helemaal mee moeten rijden tot aan de ferry naar Lombok in Padangbai. Moesten ze daarvoor extra betalen aan de chauffeur én een nieuw kaartje terug naar Ubud kopen. Overal ook flink afgezet; ach ja, die Amerikanen…
Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:
Antonio Blanco: meester van de Balinese schilderkunst
2 reacties
Ubud!! Goede keuze… Ik vond het echt een relaxte plaats om te blijven. Pas wel op de aapjes daar in het nabijgelegen bos!… Have fun!
Ha! Money forest… Dat komt in een ander verhaal zeker nog aan bod, Bart.