Gisterenavond ben ik aangekomen in Rochester, Victoria, na een driedaagse trip door het hart van Australië met een 25 jaar oude Holden en haar eigenaar, Christine. Na alles wat we beleefd hadden was het eigenlijk vanzelfsprekend dat ik nog een nacht van de gastvrijheid van haar familie kon genieten voordat ik mijn reis voort zou zetten. Aan de reis van Christine was dan wel een einde gekomen, ik moest nog eens stukje verder liften naar Sydney. “Slechts” 800 kilometer lijkt vrij weinig na de 4000 kilometer sinds Darwin. Na een goede nacht in een echt bed met lakens en dekens ben ik er weer helemaal klaar voor, een week voor kerst.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Maandag 17 en dinsdag 18 december 1990

Wat hieraan vooraf ging lees je in:

Road trip langs de Murray River

Estimated reading time: 8 minuten

Laatste update: 2 januari 2023


Road Trip door Australië deel 4: verder liften naar Sydney

Het vooraf organiseren van een lift, zoals in de outback, is in dit deel van Australië niet meer nodig. Net als bij ons in Europa ga je met je duim omhoog langs de weg staan. Er is verkeer genoeg. Maar omdat ik ook al niet al te vroeg ben opgestaan weet ik al snel dat als ik in één dag ga liften naar Sydney, mij dat niet gaat lukken.

Mijn eerste lift is met een vriendelijke oude dame, een rit van 30 kilometer naar Echuca, terug naar de dal van de Murray River. Hier zal ik weer op de Murray Valley Highway terecht komen, waar al het doorgaande verkeer richting Sydney gaat. Maar voordat ik daar word afgezet krijg ik van de trotse inwoonster van Echuca een rondleiding door het niet veel voorstellende centrum van de plaats. De plek waar ik word afgezet is absoluut een prima plek om verder te liften naar Sydney. Want ik sta nog niet goed en wel of er stopt al een auto die mijn kant op gaat. De volgende 70 kilometer deel ik met twee zussen die naar de markt in Shepparton gaan. In gedachten maak ik de rekensom: nog maar 700 kilometer te gaan…

Stop voor de nacht in Albury

Er volgen een paar korte ritjes die me tot in Cobram, nog steeds in Victoria, brengen. De temperatuur buiten loopt ondertussen flink op. Het is best bewolkt, maar er staat een aanhoudende hete en droge wind. Het water dat ik bij me heb is pislauw. Maar ik heb elke druppel nodig langs de kant van de weg op de momenten dat er even niemand stopt. In Cobram krijg ik een toplift naar Albury en dat is de plaats waar ik de staat New South Wales binnenkom. De rit is met een zakenman die een heerlijke airco gekoelde station wagon rijdt.

Albury ligt aan de drukke Hume Highway, de snelweg die Melbourne met Sydney verbindt. Precies wat ik nodig heb voor een snelle opmars naar daar naar toe. Maar het is al half zes en ik heb eigenlijk geen zin om in de nacht door te liften tot aan Sydney. In Albury informeer ik naar het bestaan van accommodatie voor backpackers. Het voordeligste dat ze voor me kunnen vinden is een motelkamer van 20 dollar in het Southern Cross Motel. Voor dat geld buit ik dan ook alle faciliteiten flink uit.

heuvelachtig landschap met rivier, new south wales, australië, liften naar sydney
Door een kurkdroog landschap en onder tropische temperaturen leg ik de laatste loodjes naar Sydney af.

Hamburger with the lot

De wekker gaat alweer vroeg af. Dinsdag 18 december moet de dag worden dat ik het project zo goedkoop mogelijk liften naar Sydney, wat in Darwin begon, ga afsluiten. De weather man op de tv in mijn motelkamer waarschuwt in de ochtend voor very, very hot weather. Tja, dat was het gisteren ook al. Ik vul in ieder geval alles wat ik maar kan vullen met water waardoor mijn rugzak aardig verzwaard is.

Ik neem post bij de oprit van de Hume Highway en de eerste klap is gelijk een daalder waard: 280 kilometer tot aan Yass, iets ten noorden van Canberra. Mijn chauffeur zet me daar af bij een wegrestaurant. Komt me prima uit, want tegen die tijd heb ik best trek gekregen. Ik stel een zo voordelig en zo voedzaam mogelijke lunch samen: een hamburger-with-the-lot voldoet aan alle eisen. Ik kom in gesprek met een vrachtwagenchauffeur. Hij is mijn volgende liftgever voor een rit tot aan Goulburn, 55 kilometer in de goede richting. Het is niet veel, maar ik aanvaard de rit in dankbaarheid.

De laatste lift naar Sydney

De hitte neemt inmiddels behoorlijke proporties aan. Niet veel zon, zwaar bewolkt en een felle, droge wind. Alsof een gigantische föhn je dwars door al je vezels droog blaast. Het liften gaat gelukkig voorspoedig. De vrachtwagenchauffeur heeft me weer op een strategische plek afgezet. Als ik terugkom van in de bosjes plassen heb ik mijn duim nog niet half in de lucht gestoken of er stopt een Toyota met een jonge vertegenwoordiger. Hij moet onderweg nog wel één of twee adressen langs, maar als ik dat niet erg vind, dan is bij mijn man voor een lift tot in Sydney!

Het wordt een hete rit, want helaas is de airco van zijn auto kapot. De hete lucht blaast via de raampjes met volle kracht door de auto terwijl wij het ene na het andere flesje water achterover gulpen. De radio meldt dat de temperaturen in New South Wales op dit moment pieken bereiken van 43 graden! Het is in zeven jaar niet zo heet geweest in dit deel van Australië. Dat heb ik weer. We stoppen bij een benzinestation waar we één van de laatste trays met waterflesjes wegkapen voor andere belangstellenden. Waarvan de inhoud deels in onze droge kelen verdwijnt en deels over onze hoofden.

Feest van weerzien

Mijn liftgever zet me af bij het metrostation van Granville, een voorstad van Sydney. Vanaf hier neem ik voor 2,20 dollar een trein naar Ashfield, een andere voorstad. En tevens mijn eindbestemming. In Ashfield woont Mick. Ik ken Mick nog van onze avonturen in China, al die maanden terug en we hebben een afspraak staan voor oud & nieuw in Sydney. Daar ben ik ruim op tijd voor gearriveerd. Zelfs ruim op tijd voor kerstmis. Er komt een eind aan mijn lange overland trip door Australië. In drie weken tijd ben ik voor 2,20 dollar aan reiskosten van Darwin naar Sydney gereisd. Want ook Christine wilde na onze lange rit van Alice Springs naar Victoria geen bijdrage in de benzinekosten ontvangen van mij.

Niet alleen komt er een eind aan mijn reis door Australië, er dreigt ook een eind aan mijn wereldreis te komen als ik niet snel werk vind om er nog een tijdje aan vast te knopen. Ik reken daarbij een klein beetje op de hulp van Mick, die er net aan komt lopen nadat ik zijn nummer vanaf het station van Ashfield gebeld heb. Maar nu geen tijd voor dat soort zorgen. Er is het feest van ons weerzien en dat moet gevierd worden in de locale pub, waar de Victoria Bitter bijzonder goed smaakt op deze heetste dag van het jaar in Sydney.

Powered by 12Go system

Sydney, één van de prettigste steden om te leven, wonen maar ook om vakantie te vieren.
De Harbour Brigde met zijn kenmerkende boog is vanaf veel plekken in de stad te zien.
Het Opera House van Sydney ligt te blinken in de zon.

Naschrift

Dit is voorlopig het laatste verhaal van mijn wereldreis, die op 7 april 1990 begon met een treinreis naar Moskou en me op 18 december 1990 tot in Sydney heeft gebracht. In Sydney was het geld op en volgde er een intensieve periode van settelen, werk zoeken en uiteindelijk ook veel en hard werken. Maar ook van feest vieren. 

Op 4 maart 1991 was het dan eindelijk zo ver dat ik mijn verdiende geld kon omzetten in een verlenging van mijn wereldreis van twee extra maanden in Nieuw-Zeeland.


Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:

Hoe vindt een backpacker werk in Sydney?