Dagenlang reden we door het onafzienbare Siberië met uitzicht op niets dan berkenbossen. Gisteren werden we dan eindelijk getrakteerd op een spectaculair traject langs het Baikalmeer. Maar dat wisselen we vandaag weer in voor opnieuw eindeloze vergezichten. Ditmaal over de Gobiwoestijn.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis van 1990 - 1991 
zondag 15 april 1990  

Lees hier waarom

Herkenbare Mongolen

Het station van Ulaanbataar

Ik word wakker van druk gestommel en geroezemoes in het gangpad van de trein. We zijn zojuist op het station van Ulaanbaatar gekomen. Het gangpad is afgeladen met dozen en koffers van zojuist ingestapte Mongolen die op zoek zijn naar een plek in de trein. Het duurt dus even voordat ik me een weg heb gebaand naar de uitgang. Maar even later snuif ik dan toch eindelijk de knisperende Mongoolse ochtendlucht op. Op het perron zie ik veel mensen met een brede oranje band om hun middel lopen. Herken je de Mongolen niet aan hun gezicht dan toch zeker aan de kledij.

Meerdere malen word ik aangeklampt door mensen die hun tugriks (de Mongoolse munteenheid) wilden ruilen tegen mijn dollars. Maar ja, ik heb natuurlijk geen idee van de waarde van die munt. En waar zou ik die tugriks hier in godsnaam aan kunnen besteden? Bovendien zijn we binnen een dag het land al weer uit. Vannacht nog.

Ik neem snel even een kijkje in de stad als we in Ulaanbaatar voor een kwartiertje stoppen.

Gedoe met geld

Eenmaal terug in de trein heb ik bijna gelijk spijt dat ik die tugriks niet gekocht heb. Het is namelijk zo dat bij het verlaten van de Sovjet-Unie ook de Russische restauratiewagen is achtergebleven. Daarvoor in de plaats hebben we nu een Mongoolse variant daarvan. Twee nadelen. Op het hele Russische traject was het eten bij het treinkaartje inbegrepen, maar voor Mongolië is dat niet het geval. Bovendien is het eten in de Mongoolse restauratiewagen zo mogelijk nóg smeriger dan we op onze hele reis door de Sovjet-Unie kregen. En wisselgeld daar doen ze niet aan. Als je geen tugriks hebt, betaal je in dollars en je ‘wisselgeld’ bestaat uit postzegels of kauwgum. Als ik iets goor vindt, dan is dat kauwgum.

We stoppen bij het station van Tsjojr waar niets en niemand is…

…alleen een kaarsrechte lange weg de Gobi in

… of is daar toch nog iemand?

Door de Gobi

Wat het landschap in Mongolië betreft, dat wordt steeds kaler en desolater. Langzaam maar zeker vorderen we door de Gobiwoestijn. In  het begin nog heuvelachtig, later alleen nog maar grassteppen. We stoppen twee maal gedurende de dag in geïsoleerde woestijnstadjes. Onderweg ontwaren we de voor Mongolië zo typerende yurts: ronde tenten van de als nomaden levende bevolking. Nog verder zuidelijk veranderen de grassteppen in zandvlaktes. En in die eenzame en dorre woestijn heb je dan af en toe een teken van leven. Een paar kamelen of een eenzame ruiter.

En wij… wij installeren ons voor de laatste nacht in de trein: China wacht op ons.

De zandvlakten van de Gobi vanuit de trein.

De reisverslagen van de andere dagen op de trein vind je hier:

Transsiberië Express dag 1

Transsiberië Express dag 2

Transsiberië Express dag 3

Transsiberië Express dag 4

Transsiberië Express dag 6

Booking.com