Dagenlang reden we door het onafzienbare Siberië met uitzicht op niets dan berkenbossen. Gisteren werden we dan eindelijk getrakteerd op een spectaculair traject langs het Baikalmeer. Maar dat wisselen we vandaag weer in voor opnieuw eindeloze vergezichten. Ditmaal over de Gobiwoestijn.
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis van 1990 - 1991 zondag 15 april 1990 Lees hier waarom
Herkenbare Mongolen
Ik word wakker van druk gestommel en geroezemoes in het gangpad van de trein. We zijn zojuist op het station van Ulaanbaatar gekomen. Het gangpad is afgeladen met dozen en koffers van zojuist ingestapte Mongolen die op zoek zijn naar een plek in de trein. Het duurt dus even voordat ik me een weg heb gebaand naar de uitgang. Maar even later snuif ik dan toch eindelijk de knisperende Mongoolse ochtendlucht op. Op het perron zie ik veel mensen met een brede oranje band om hun middel lopen. Herken je de Mongolen niet aan hun gezicht dan toch zeker aan de kledij.
Meerdere malen word ik aangeklampt door mensen die hun tugriks (de Mongoolse munteenheid) wilden ruilen tegen mijn dollars. Maar ja, ik heb natuurlijk geen idee van de waarde van die munt. En waar zou ik die tugriks hier in godsnaam aan kunnen besteden? Bovendien zijn we binnen een dag het land al weer uit. Vannacht nog.
Gedoe met geld
Eenmaal terug in de trein heb ik bijna gelijk spijt dat ik die tugriks niet gekocht heb. Het is namelijk zo dat bij het verlaten van de Sovjet-Unie ook de Russische restauratiewagen is achtergebleven. Daarvoor in de plaats hebben we nu een Mongoolse variant daarvan. Twee nadelen. Op het hele Russische traject was het eten bij het treinkaartje inbegrepen, maar voor Mongolië is dat niet het geval. Bovendien is het eten in de Mongoolse restauratiewagen zo mogelijk nóg smeriger dan we op onze hele reis door de Sovjet-Unie kregen. En wisselgeld daar doen ze niet aan. Als je geen tugriks hebt, betaal je in dollars en je ‘wisselgeld’ bestaat uit postzegels of kauwgum. Als ik iets goor vindt, dan is dat kauwgum.
Door de Gobi
Wat het landschap in Mongolië betreft, dat wordt steeds kaler en desolater. Langzaam maar zeker vorderen we door de Gobiwoestijn. In het begin nog heuvelachtig, later alleen nog maar grassteppen. We stoppen twee maal gedurende de dag in geïsoleerde woestijnstadjes. Onderweg ontwaren we de voor Mongolië zo typerende yurts: ronde tenten van de als nomaden levende bevolking. Nog verder zuidelijk veranderen de grassteppen in zandvlaktes. En in die eenzame en dorre woestijn heb je dan af en toe een teken van leven. Een paar kamelen of een eenzame ruiter.
En wij… wij installeren ons voor de laatste nacht in de trein: China wacht op ons.
De reisverslagen van de andere dagen op de trein vind je hier:
Hoi Kees!
Ik heb je genomineerd voor de Liebster Award. Bekijk het artikel op http://ledihe.nl/liebster-award/, voor instructies wat je moet doen. Laat je het me weten als je hem online hebt gezet? 🙂
Liefs Leoni
Dank je Leoni. Ik vind dat een hele eer.
Pingback: Transsiberië Express dag 1: Moskou - Perm - TravelKees
Pingback: Transsiberië dag 2: Sverdlovsk - Novosibirsk - TravelKees
Pingback: Transsiberië dag 3: Novosibirsk - Irkutsk - TravelKees
Pingback: Transsiberië dag 4: langs het Baikalmeer - TravelKees
Pingback: Transsiberië dag 6: Aankomst in China - TravelKees