Nog maar amper hersteld van een paar dagen flinke koorts op Ko Samet ben ik gisterenmiddag van het eiland vertrokken om de zelfde avond weer terug te keren in het mij inmiddels zo vertrouwde Bangkok. Maar een lange nachtrust in Bonny Guesthouse doet wonderen en vanochtend kan ik de hele wereld weer aan. Toch neem ik even wat gas terug en wacht nog met nieuwe en ambitieuze plannen totdat ik daar weer aan toe ben. Ik besluit een aantal dagen in Bangkok te blijven. Want er valt nog veel te ontdekken. In deze dagen bezoek ik niet alleen Chinatown, maar ook de Wat Phra Kaew, de belangrijkste tempel van Thailand, en niet te missen: Patpong Road.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Zaterdag 4 tot en met dinsdag 7 augustus 1990


Wat hieraan vooraf ging lees je in:

Ko Samet: 5 dagen op een tropisch eiland


Laatste update: 16 mei 2021

Geschatte leestijd: 8 minuten


Chinese herinneringen in Bangkok

Van Bangkok heb ik lang nog niet alles gezien en het uitgaansleven in Khao San Road bevalt ook nog prima. Ik begin deze ochtend maar eens met een uitgebreid ontbijt. In de Bangkok Post vandaag veel reportages over de Iraakse inval in Koeweit die een paar dagen geleden begonnen is. Een hoop ellende van de een op de andere dag.

Langzaam maar zeker begin ik iets te snappen van de voor mij belangrijkste busroutes door Bangkok heen. En zo neem ik zaterdagmiddag de bus die mij richting Chinatown brengt. Niet met een specifiek doel, maar gewoon om daar lekker wat rond te struinen. Ik word weer even een maandje of zo teruggeworpen in de tijd, toen ik nog druk bezig was met het doorkruisen van China. Hectische taferelen op markten, alles nog net even wat chaotischer dan andere delen van Bangkok. In kleine achterafstraatjes zie je groepjes Chinese mannen in rokerige panden geheimzinnig bijeengedoken onder een laaghangende lampen. Geen idee wat ze er bekokstoven.


In de winkelstraten veel goudsmeden en juweliers die het allemaal heel druk hebben, sommigen met wel een dozijn personeel. Apotheken met hele kasten vol Chinese traditionele geneesmiddelen zoals gedroogde salamanders brengen me weer terug naar mijn rondleiding door het ziekenhuis van Chengdu, drie maanden geleden.

Administratie bijwerken in Khao San Road

Op zondag installeer ik mij in mijn favoriete café in Khao San Road. Het is tijd voor wat administratie. Namelijk het beantwoorden van brieven uit Nederland. Eén brief brengt me andermaal terug naar China. Het is een brief van Charlotte, die ik kortstondig heb ontmoet in Kunming. Dat was tijdens een avondje stappen met mijn backpackvrienden van dat moment, Mark, Martin en Noel. Charlotte was toen plots met Martin verdwenen die avond. Ik herinner me nu ineens weer dat wij allemaal nog ons adres aan haar hadden gegeven. Geen idee waarvoor. Uit beleefdheid misschien wel. Ik heb het hare namelijk ook gekregen. De brief bevat een ondubbelzinnige uitnodiging om naar Kunming te komen. Tegelijk ben ik benieuwd wie van ons nog meer post van haar hebben gekregen dan. Belangrijke les, vandaag weer geleerd: geef nooit zomaar je adres aan zich opdringende Chinese dames.

En terwijl ik zo aan mijn tafeltje zit te schrijven consumeer ik de nodige fruit shakes en af en toe een bordje pad thai, het bekende Thaise gerecht, dat, als het goed is klaargemaakt, tongstrelend is. Als ik alweer aan mijn tweede bordje zit hoor ik mijn naam roepen. Het zijn Sue en Sarah, oude bekenden die ik in Hongkong ontmoet heb. Ze zijn zojuist gearriveerd in Bangkok en we spreken af om elkaar morgenavond wat uitgebreider te treffen. Ik ben wel benieuwd, want ze zouden voor een maand of twee door China gaan trekken, maar na drie weken zijn ze ineens in Thailand.

Wat Phra Kaew: de tempel van de Smaragdgroene Boeddha

Op maandag vat ik het plan op om nog een belangrijke tempel te gaan bezoeken die nog op het lijstje staat: de Wat Phra Kaew (de Tempel van de  Smaragdgroene Boeddha) op het terrein van het Koninklijk Paleis. Ik had dit bezoek al eerder een keer gepland, maar werd toen geweigerd vanwege mijn veel te korte broek. In de Wat Phra Kaew worden de kledingvoorschriften serieus genomen. En ook wel terecht natuurlijk. Ditmaal verschijn ik in decente kledij aan de poorten. En entreeprijs van 100 Baht is fors, als je bedenkt dat ik daar 2,5 nachten van kan logeren in mijn guesthouse. Maar vandaag spring ik eens uit de band. En ik moet toegeven, de Wat Phra Kaew is de volle 100 Baht waard. Ik heb moeite om niet gelijk mijn hele fotorolletje vol te schieten.


En, zoals afgesproken ontmoet ik Sue en Sarah ’s avonds voor het eten in Khao San Road. We zijn met een heel groepje: Neil uit de USA, Allison uit Nieuw Zeeland en Leo uit Australië. We eten bij een tentje op straat, waar je er hier plenty van ziet en kopen bij de 7 Eleven onze biertjes. En weer bij een ander kraampje fruit: ramboetans, lychees en ananas. Het is nog vroeg als we klaar zijn met eten en de nacht is nog jong. Zodoende ontstaat het plan om met zijn zessen naar Patpong street te gaan. Voor de niet ingewijden onder ons: wat de Wallen zijn voor Amsterdam dat is Patpong voor Bangkok. Hét sex-centrum waar de stad zijn beruchte naam van heeft gekregen sinds de Amerikaanse soldaten in de jaren zestig in Bangkok stoom kwamen afblazen tijdens hun verlof uit Vietnam.


List en bedrog in Patpong street

We halen twee tuktuks aan en spreken een prijs af voor de rit naar Patpong. Als we zien dat de chauffeurs van de twee brommobielen bij de stoplichten er een wedstrijdje van maken wie als eerste weg is, stellen we hem een extra tip in het vooruitzicht als hij eerder arriveert op de bestemming. We vertellen dit ook tegen onze vrienden als we bij het volgende stoplicht stil staan en ook zij beloven hun chauffeur een extra fooitje. Dan is het hek van de dam. Als idioten schieten de mannetjes met hun lading door het verkeer, er worden zelfs stoplichten genegeerd. Uiteindelijk komt de andere tuktuk net iets eerder in Patpong Road aan, dus kost dit ritje ons geen extra geld.

In de bars van Patpong street werkt het als volgt: je bestelt een drankje en je gaat zitten kijken naar de meisjes die op de bar staan te dansen. Vervolgens is het de bedoeling dat er een meisje naast je komt zitten waarvoor je een heel duur drankje bestelt en daarna kan je het complete menu met haar bespreken. Alleen bij ons werkt dat niet zo; we zijn met drie dames en drie heren. Vooraf hebben we al even afgesproken dat we ons als stelletjes voordoen. Dus zodra zich een indringster meldt, drinken we ons drankje op en gaan weer weg.

patpong, bangkok
Niets van wat hier staat is waar: kijken is niet gratis en het bier is veel duurder.
Foto: axlright on Foter.com

Veilig in de KFC in Bangkok

In één bar probeert men deze verliespost te compenseren om dan maar 5x zoveel voor ons biertje te vragen. En als wij vragen waar dat dan staat, haalt de barman ineens een bord van onder de bar naar boven, waarop deze regel staat. Deerniswekkend amateuristisch. We moeten er dan ook hard om lachen, rekenen het correcte bedrag af en lopen weg. Wel krijgen we nog twee wat potiger Thaise portierstypes achter ons aan, maar we besluiten om snel de goed verlichte KFC in te duiken en daar een tijdje te gaan zitten. De bulldogs druipen af en wij bestellen dan maar nog een paar porties kipkluifjes. Het was me wel weer het avondje.


Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:

Wat hoppen: de tempels van Chiang Mai



Booking.com