Mae Hong Son, dat klinkt nog eens ver weg. En dat is het ook. Het is zo’n beetje de meest geïsoleerde plek in Thailand die ik tot nu toe bezocht. Om er te kunnen komen heb ik gisteren ruim vier uur op het dak van een truck afgelegd over onverharde bergwegen vanuit Pai, een dorp dat zelf ook al een behoorlijk eind van alles af ligt. Maar al die moeite is niet voor niets geweest. De onbeschrijflijk mooie weg erheen is slechts een voorbode geweest voor wat ik in Mae Hong Son aantref: een juweel van een dorp in een waanzinnige omgeving.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Zondag 19 en maandag 20 augustus 1990

Op de wachtlijst

Ik word wakker op een stralende dag. En er is werk aan de winkel, want ik popel om de wijde omgeving van Mae Hong Son te gaan verkennen, maar daar moet wel het een en ander voor geregeld worden. Daarnaast moet ik wat huishoudelijke inkopen doen: shampoo, antimuggen lotion én wc-papier. Want dat hangt hier bijna op geen enkel toilet. En dan moet ik ook nog een travelers cheque gaan inwisselen, terwijl alle banken gesloten zijn. Dan bedenk ik mij dat ik die wellicht op de luchthaven kan inwisselen. Jawel, Mae Hong Son beschikt zowaar over een eigen luchthaven, op loopafstand van het centrum.

Ik informeer naar trekkings, zoals ik die ook vanuit Chiang Mai had gemaakt. Daar is dit gebied toch wel uitermate geschikt voor, met zo veel dorpen die alleen maar te voet bereikt kunnen worden in de omringende bergen. Maar helaas, voor elke trek is een minimale deelname van 4 personen nodig, en terwijl ik één van de weinige buitenlandse toeristen in dit dorp ben, is dus de animo niet erg groot. In de guesthouse waar ik verblijf laat ik me desalniettemin op een wachtlijst zetten voor overmorgen.

“Sneeuw”kettingen

En voor morgen boek ik een dagtocht die me nóg verder buiten de bewoonde wereld zal brengen. De bestemming is Mae Aw, op dik 40 kilometer ten noorden van Mae Hong Son. Volgens mensen die ik heb gesproken is het een uniek dorp, bewoond door Kuomintang Chinezen en op de grens met Burma. In het gebied hebben zich niet eens zo heel lang geleden nog beschietingen voorgedaan onder smokkelbendes: we zitten in de “gouden driehoek”, het grensgebied met Burma dat berucht is vanwege de teelt en smokkel van opium.

1-image08A005

Op maandagochtend is het weer omgeslagen naar bewolkt en regenachtig. De rit naar Mae Aw gaat per Landrover. De Defender die mij op komt halen heeft een open achterkant, voor het beste uitzicht. Het voelt alsof we op safari gaan. De weg verandert al snel in een karrenspoor, en even later kan je door de modder zelfs de wielsporen niet meer herkennen. De chauffeur van de wagen stopt om nota bene sneeuwkettingen om zijn banden te leggen, Er is natuurlijk geen sprake van sneeuw, maar de modderachtige bergweg is zo doorgeploegd door dit soort voertuigen, dat los van de temperatuur en de kleur de gelijkenis met sneeuw wel opgaat.

mae hong son
Geen sneeuwkettingen maar modderkettingen…
mae hong son
Waar de weg haast geen weg meer was, maar één grote modderbrij.

Che Guevarra

Al hotseknotsend bereiken we de hoogvlakte waar Mae Aw aan een door mensen gemaakt meer ligt te dromen. Op het erf van een boerderij wordt de Landrover geparkeerd en bij een paar huizen verderop wordt een eenvoudige lunch voor ons bereid. Ook hier in het dorp op veel plekken weer die posters van Che Guevarra, die dan toch door de KMT wel als hun grote voorbeeld wordt gezien. Net als het KMT dorp bij Pai waar ik eergisteren was is er weinig leven in het dorp te bekennen. Verstopt iedereen zich nou of is iedereen buiten het dorp aan het werk overdag?

mae hong son
mae hong son
Dit dromerige meer even buiten Mae Aw is door mensen gemaakt.
mae hong son
Ook in dit Kuomintang dorp overal de beeltenis van Che Guevarra.

We krijgen wat vrije tijd om op eigen gelegenheid de sfeer te proeven voordat we weer terugrijden via de zelfde route. Nu bergafwaarts, waarbij onze Landrover een paar keer een serieuze glijpartij maakt. We blijven echter binnen de lijntjes.

Terug in de guesthouse in Mae Hong Son is er nog steeds geen zekerheid over het doorgaan van de trekking van morgen waarvoor ik op de wachtlijs sta, totdat er om half elf op mijn deur wordt geklopt: “You can pack your bag, we will leave early in the morning”. Er wacht mij weer een nieuw jungleavontuur van vier dagen!