Het is vier uur in de ochtend als ik slaapdronken door het centrum van Yogyakarta waggel, op zoek naar een hostel waar ik de rest van mijn slaaptegoed voor deze nacht kan opnemen. Veel ledematen doen nog pijn van het Bromo avontuur. Haast niet voor te stellen dat ik exact 24 uur geleden over de bodem van de krater van deze vulkaan liep en nu, op het zelfde tijdstip door een slapend Yogyakarta. Ik ben terug in Yogya om mijn laatste dagen op Java door te brengen. Tijd voor een terugblik op Java en vijf enerverende weken.
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Dinsdag 6 t/m 9 november 1990
Wat hieraan vooraf ging lees je in:
Waarom je de Bromo niet moet missen
Laatste update: 8 maart 2021
Nachtbus naar Yogyakarta
Gisterenavond om half negen ben ik in Malang in de nachtbus gestapt. Ik viel gelijk als een blok in slaap. Want dat was geen probleem na de inspanningen van eerder op de dag. Ik herinner me nog vaag dat we rond middernacht ergens stopten waar ik meer slapend dan wakker een mango naar binnen werkte waarna ik al weer snel in de bus een comfortabele slaappositie innam. En toen ik mijn ogen weer open deed stapte iedereen uit. Eindstation Yogya.
Er brandt een klein lichtje bij de receptie van Pension Utar, waar ik zo door mag lopen en een lege kamer mag uitkiezen. Betalen kan morgen wel. Eindelijk helemaal uitgerust word ik om tien uur wakker. Met nog vier dagen Yogyakarta voor de boeg. En ik ben hier teruggekomen voor een reden, namelijk een ontmoeting met vriend de Baron uit Wageningen. Die komt hier woensdag aan voor een stageperiode van een aantal maanden. En zo’n jongen haal je natuurlijk even netjes op van de luchthaven als je toch in de buurt bent.
Time-out in Yogyakarta
De dagen in Yogyakarta zal ik verder gebruiken voor een time-out van het vele reizen van de afgelopen week. Want zoals wel vaker op mijn lange reis, moet ik regelmatig even een rustpauze inlassen. Niet alleen om fysiek op orde te komen (reizen in de tropen neemt toch wat van je reserves) maar ook om de dagboeken bij te houden en zo alle impressies voor je zelf te verwerken. En ook om deze van je af te schrijven in brieven naar het thuisfront.
Een daarmee ontstaat er vanzelf tijd voor een terugblik op weer een episode van deze reis die straks wordt afgesloten, de episode die Java heet. Het is een plek waar ik zeker nog eens zal terugkeren, dat weet ik zeker. Er is zoveel diversiteit hier, en lang niet alles heb ik goed kunnen zien: mijn lijstje met niet bezochte steden, natuurparken en tempels is nog erg lang. Maar ja, na vijf weken wacht straks Bali nog. Naar men zegt ook niet te versmaden.
Boompjes opzetten
Op woensdag ben ik ruim op tijd aanwezig op de kleine luchthaven van Yogyakarta. Tijd genoeg om in het restaurant met uitzicht op de landingsbaan nog even een (aii!!) veel te dure icetea te bestellen. En vanuit mijn duurbetaalde zitplaats in het restaurant zie ik de GA432 uit Jakarta landen. Even later zie ik de Baron over het platform naar de aankomsthal toe lopen. Er staat ook nog een mannetje van de universiteit op hem te wachten en tijdens de rit naar de stad waar ik natuurlijk handig op mee lift houdt de man niet op met praten. Arme Baron met zijn jetlag.
We spreken af later op dag rond borreltijd bij Superman’s Restaurant. Daar zetten we samen wat boompjes op. Zelfs de voor geld langs de tafeltjes rondtrekkende ‘artiesten’ vinden we vandaag grappig. Ze hebben sinds mijn laatste bezoek aan Yogyakarta er ook een kunstje bij geleerd. Eén van de oude vrouwtjes doet danspasjes tijdens het zingen.
Brandwond
Op donderdag wordt het zo mogelijk nog gezelliger als ook Simon (waarmee ik in Surakarta ook al wat avonturen beleefde) in het gezelschap van de Amerikaanse John zich in Superman’s melden. De Baron arriveert met een brandwond op z’n kuit: achterop de motor z’n been langs de uitlaat laten hangen. Met een koud ijscompres en verder verdoven met arak en Bintang bier komt hij alvast een heel eind vanavond, want: why go to a doctor when you have Bintang? aldus Simon.
Als Superman’s gaat sluiten neem ik afscheid van de Baron, maar niet voor al te lang. In januari is hij in Australië. En ik ook. En het is niet de enige afspraak die ik heb staan in dat land.
Het ontbijt met Simon op vrijdagochtend staat weer bol van de slappe humor van deze ras Engelsman, die in bijna elke situatie die zich voordoet wel een quote uit Fawlty Towers te voorschijn haalt. En met zijn opmerking “don’t mention the colonies”, afgeleid uit de aflevering The Germans verwijst hij even fijntjes naar de Nederlandse geschiedenis hier in Indonesië. We hebben het er verder niet over.
Terugblik op mijn reis over Java
We hebben het helemaal nergens meer over. Het is tijd voor mij om te gaan. Ik moet mijn spullen pakken voor een nieuw reisavontuur. Ik heb een plekje besproken op de bus naar Denpasar op Bali, het eiland van de goden. De bus vertrekt later vandaag. In de guesthouse pak ik al mijn spullen bij elkaar terwijl ik nog eens terugblik op Java, op de laatste weken van mijn wereldreis. Dat doe ik door mijn laatste dagboekverslagen nog eens door te nemen. Ik lees mijn verhalen en haal verse herinneringen op aan de tuinen van Bogor, mijn wandelingen rond de Puncak Pas, de jungle van Pangandaran, maar vooral hier vlakbij de Prambanan tempel en de haast mystieke ervaring op de Borobudur tempel. Plus eerder deze week nog de Bromo vulkaan.
Op het busstation vind ik vlot mijn bus, die om 3 uur zal vertrekken. Naast mij zitten Sarah en Suzy uit Portland (USA), een beetje nukkig in zich zelf gekeerd te zijn. Ik werp dan nog maar één blik op de Merapi waarvan de piek op dit moment van de dag hoog boven een krans van wolken uit steekt. Hoe lang zal de borrelende vulkaan zich nog rustig houden? We stoppen ergens nog voor wat eten terwijl het nu snel donker wordt en om zeven uur laat ik me comfortabel achteruit zakken, klaar voor een heerlijke nacht in de zich naar het oosten spoedende bus.
Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:
Aankomst op Bali, het eiland der goden
