Als ik wakker word, buiten op de veranda van de blokhut aan het begin van de Routeburn Track, kan ik me zelf haast niet meer bewegen van de kou. Gisterenavond dacht ik lekker comfortabel bij het opgestookte vuur in de schuilhut in slaap te vallen, maar ik was niet de enige die het fijn vond bij het vuur. Een hele rattenfamilie speelde krijgertje over mijn slaapzak en vlak langs mijn hoofd. Dat slaapt niet echt rustig in, dus koos ik voor een plekje buiten op de veranda. Waar de temperatuur al snel iets van twee graden was… 

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Woensdag 10 april en donderdag 11 april 1991

Geschatte leestijd: 7 minuten

Laatste update: 15 september 2020


Startklaar voor de Routeburn Track

Ik begin de dag dus met wat rek -en strekoefeningen om de bloedsomloop weer op gang te krijgen, waarna ik niet weet hoe snel ik het vuur weer aan moet maken om verder op temperatuur te komen. De familie rat is nergens meer te bekennen overigens. Voor ontbijt eet ik vers (!) brood met dik boter en marmite. Zalig gewoon. Dan pak ik snel in, maak het vuur uit en veeg de hut schoon.

Routeburn map
De Routeburn Track verbindt twee dalen die via de weg een enorme omweg vergen.

Ik ben helemaal klaar voor de Routeburn Track en langzaam warmt de opkomende zon de aarde om mij heen verder op, zodat na een uurtje of zo de eerste laag kleding weer terug de rugzak in kan. Het nu flink stijgende pad doet de rest, waardoor ik al weer snel in mijn t-shirt loop met het zweet op de rug. En met altijd het prachtig transparante blauw van de Routeburn river beneden mij. Dan houdt het bos voor een tijdje op en loop ik over een hoogvlakte, de Routeburn Flats, naar de hut met diezelfde naam. Ik zet mijn rugzak er neer en maak koffie klaar. En daar gun ik mij zelf een half tablet van Cadbury chocolade (met noten en rozijnen) bij.

routeburn
Terugblik op het Routeburn dal met de gelijknamige rivier.

Likkebaarden

Het echte klimwerk gaat nu pas beginnen. Door een bos omhoog voor een snelle maar effectieve klim tot aan de Routeburn Falls hut, waar de boomgrens zo ongeveer wel ligt. Vanaf hier dus een onbelemmerd uitzicht over de met sneeuw bedekte bergtoppen om mij heen. Het hoogste punt van de track is Harris Saddle, op 1227 meter. Tegen de tijd dat ik daar aankom heb ik er zevenhonderd meter klimmen op zitten. Waarvoor ik mij zelf beloon met een heerlijk kommetje noodles. Maar likkebaarden doe ik pas echt van het panorama dat zich inmiddels rondom mij heen heeft ontvouwd.

routeburn track
Het alpiene landschap voorbij Routeburn Falls
Harris Lake
Vlak voor Harris Saddle passeer ik het gelijknamige alpiene meer.

Ver beneden mij ligt het dal van de Hollyford river en aan de overkant daarvan de besneeuwde pieken van de Darran Mountains. En na zo’n ochtendje klimmen mag ik de rest van de dag rustig aan doen met een geleidelijke afdaling naar Lake MacKenzie. Ondertussen krijg ik gezelschap van Sjors, een Nederlander die ook wat aan het rondwandelen is in de Nieuw-Zeelandse Alpen. Een dertiger die zijn eerste leven (vrouw en twee kinderen) achter zich heeft gelaten en een time out heeft genomen helemaal in Nieuw-Zeeland. Dat afstand nemen is hem wel gelukt dus.

smeltend ijswater, nieuw-zeeland
Overal om je heen het geklater van smeltende sneeuw op deze stralende dag.

Sprookjesbos

In totaal dalen we zo’n 350 meter af en vlak voor we bij Lake MacKenzie arriveren komen we weer door zo’n typisch Nieuw-Zeelands sprookjesbos met grillige takken en overal mos. Bij Lake MacKenzie leggen we bij de gelijknamige hut onze rugzakken voor vandaag neer en genieten van de wereld om ons heen.

In de hut zijn bedden met matrassen en er zijn zelfs (koude) douches. Een hele vooruitgang met gisterenavond! Het matras ligt zo lekker dat ik even wacht met in slaap vallen.

Donderdagochtend ben ik vroeg wakker en kan ik buiten genieten van de prachtig beschenen toppen van de Darran Mountains. De ochtendzon zet de besneeuwde toppen in een magische oranje gloed. Dat belooft weer wat voor vandaag! Heel veel lopen is het vandaag niet meer. Iets van vier uur. Om er in te komen eerst maar eens een lekker stukje klimmen. Ik loop weer met Sjors; we hebben allebei het zelfde tempo en dat loopt lekker.

darran mountains, nieuw-zeeland
Markante bomen langs het pad met op de achtergrond de pieken van de Darran Mountains.

Stil van de Routeburn Track

We stoppen even om de enorme Earland Falls te aanschouwen. Dat is me toch wel een watervalletje. 174 Meter hoog. Zo aan de voet van dit natuurgeweld voel je je wel een stukje kleiner worden.

Kort daarna bereiken we de Howden Hut, de laatste hut op de Routeburn Track. Wij strijken er even neer voor een bak koffie. Vanaf hier is het nog minder dan een uur naar The Divide, het eindpunt van de wandelroute. Maar er is nog een toegift. Door een zijsprong te nemen klimmen we weer omhoog naar de Key Summit. We zitten natuurlijk goed in de tijd en we doen het niet voor niets want we worden nog één maal beloond met een adembenemend panorama op de omliggende bergwereld. Ons afscheid van de Routeburn Track. We zijn er stil van.

key summit
Key Summit is de perfecte toegift van de Routeburn Track.
darran mountains
Onbelemmerd uitzicht op de Darran Mountains vanaf de Key Summit

Om één uur zijn we dan toch echt op het einde van het pad, bij The Divide, een verlaten parkeerplaats aan de doorgaande weg van Te Anau naar de Milford Sound. Dat laatste is mijn volgende doel. Sjors vat post om naar Te Anau te gaan liften en binnen mum van tijd is hij vertrokken.

Terug in het paradijs

De andere kant op, in de richting van de Milford Sound, gaat bijna geen verkeer en hoe langer ik daar sta, hoe minder het verkeer wordt, in tegenstelling tot het verkeer dat er juist vandaan komt. De Milford Sound, één van Nieuw-Zeelands topattracties, is uitsluitend via deze weg te bereiken en die weg stopt daar ook. Je krijgt dus dat bezoekers ’s ochtends en masse daar naar toe gaan en in de middag met z’n allen weer de zelfde weg terugkeren.

Ik zie mijn kansen voor een lift dan ook slinken tot nihil en om vijf uur neem ik het besluit om de drie kwartier naar de Howden Hut terug te lopen in het paradijs van de Routeburn Track, zodat ik voor vanavond in ieder geval een slaapplaats heb. Met morgen vroeg betere liftkansen in de richting van Milford Sound. En zo kom ik maar niet los van de Routeburn Track.

kaart van de routeburn track