Dagenlang heeft Nieuw-Zeeland’s West Coast zijn bijnaam “Wet Coast” goed eer aangedaan, maar vanochtend schijnt er een ander soort licht door de gordijnen van de slaapzaal van de Ivory Tower Backpackers Hostel. En als ik naar buiten kijk, zie ik dat het asfalt van de parkeerplaats droog is. Na een snelle douche heb ik mijn spullen supersnel bij elkaar gepakt en het is nog geen half acht als ik weer langs de kant van de weg sta, te solliciteren naar een lift in de richting van de Haast Pass en hopelijk verder Nieuw-Zeeland door.
Laatste update: 16 maart 2023
Geschatte leestijd: 5 minuten
Mijn bestemming Wanaka
Ik sta naast het bord “Wanaka 246 km” en iedere keer als er een auto de kleine nederzetting van Fox Glacier uitrijdt, wijs ik op dat bord, duidend op mijn bestemming voor vandaag. Nu gaat deze weg ook helemaal nergens anders heen dan naar Wanaka, dus veel meer keuze is er niet. Wanaka ligt aan de andere kant van de Nieuw-Zeelandse Alpen, die ik vandaag dus hoop over te steken.
De zon breekt definitief door en wanneer dat gebeurt, stopt er een auto met een Kiwi stelletje die in eigen land op vakantie zijn. Ze kunnen me helemaal tot aan de Haast Pass meenemen, de laatste plaats langs de westkust van Nieuw-Zeeland. Dat houdt ook in dat er nog wat fotostops worden gemaakt en dat worden er steeds meer naarmate het weer met het kwartier verder opknapt. Met nu enkel nog wat wolken rond de hoogste toppen van de Nieuw-Zeelandse Alpen (waaronder Mount Tasman) rijden we door een in en in groen landschap afgetekend tegen een een knalblauwe lucht.
Pas op de plaats voor de beschaving
In Haast gaat het Kiwi koppel een wandeling maken en zullen hier ook blijven overnachten. Maar ik heb geluk als ik vrijwel direct mee kan liften met George, die toch al ver boven de zestig moet zijn in een auto die niet veel jonger is.
Vanaf Haast buigt weg nummer 6 eerbiedig af naar het binnenland, hiermee pas op de plaats makend voor de ultieme wildernis van Nieuw-Zeeland’s zuidwest kust. Vanaf dit punt zal er nog maar op één plek een streepje asfalt tot aan de inham ter hoogte van Milford Sound komen. Voor de rest laat de beschaving dit stuk van de natuur ongemoeid. Wat mij betreft terecht.
De weg over de Haast Pass: ongenadig mooi
Intussen is het feest in de auto met de Nieuw-Zeelandse senior. Hij draait allerlei muziek uit de jaren veertig en vijftig, normaal niet om aan te horen, maar hier op deze plek en met deze man echt een feest. George is tamelijk uitgelaten, want over drie weken vertrekt hij voor het eerst van zijn leven voor een vakantie buiten Nieuw-Zeeland. Ik vraag hem waar de reis naar toe gaat. “Naar de Filippijnen” verklaart hij. Waarom juist daar naar toe, vraag ik hem. “Well, to get me a woman of course“. Natuurlijk. Dat ik dat niet snapte.
George vraagt mij of ik hem zijn kleine fotocamera wil geven die in het dashboardkastje ligt. En even later hangt hij met zijn rechterarm uit het raam en klikt er op los terwijl hij met zijn linkerhand de wagen behendig over de bochtige Haast Pass Road stuurt. Waar zijn al die foto’s voor nodig, vraag ik hem. Dat is om zijn toekomstige vrouw alvast een idee te geven van het land waar ze naar toe zal verhuizen met hem. Toegegeven, ik geloof dat hij met deze foto’s elke vrouw ter wereld zal kunnen verleiden. Zo ongenadig mooi is dit deel van Nieuw-Zeeland. Maar helaas niet in foto’s te vangen. Dat lukt zelfs mij niet met toch een paar goede lenzen op mijn spiegelreflexcamera. Dit stuk kan je niet beschrijven en fotograferen, dat moet je aan den lijve ondergaan.
De andere kant van de Haast Pass
Na Haast Pass dalen we af door het dal van de Makaroa rivier, waarna het landschap in dit deel van Nieuw-Zeeland totaal verandert in een veel droger type. De regens van de westkust hebben geen vat op dit deel van het land, dat is duidelijk. We rijden langs Lake Wanaka en Lake Hawea. De bergen nu achter ons, zijn inmiddels ontdaan van hun wolkendeken en de fel witte sneeuw op hun toppen blinkt in de zon.
In Wanaka parkeert George de auto bij een pub, waar we aan de bar een pint bestellen. Het is half drie, we hebben dorst gekregen en er is nog tijd zat. George kent iedereen hier in Wanaka, dus er volgen nog wel een paar rondjes van dat heerlijke Nieuw-Zeelandse Speight’s ale.
De laatste paar mijl leg ik later, tegen de avond af naar de Wanaka Bakpaka, een hostel met een million dollar view aan het meer, Lake Wanaka. Het was weer een dag om door een ringetje te halen: mazzel met de liften, goed gezelschap, schitterend weer en goed bier.
Booking.com
