Als ik wakker word schijnt de zon al uitbundig haar stralen door de oranje gordijnen heen het slaapvertrek binnen. Ik bevind mij in de Brown Hut aan de start van de Heaphy Track. Ik haast me om op te staan. Snel flans ik een ontbijt in elkaar en pak mijn laatste spullen in. Mijn voeten jeuken om te gaan starten op de 82 kilometer lange Heaphy Track. De dag is niet meer tegen te houden!
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Donderdag 28 t/m zaterdag 30 maart 1990
Wat hieraan vooraf ging lees je in:
De Aorere Valley en Golden Bay
Laatste update: 15 november 2020
De roadrunner
Ik heb ook geen zin om te wachten en met de horde mee te lopen van voornamelijk Duitse wandelaars. De meest irritante daarvan, Martin aus Karlsruhe, wil met een rugzak van 26kg (!) in recordtempo het pad gaan lopen. Hij zal me straks toch wel inhalen. Een onderlinge race is wel het laatste wat de bedoeling zou moeten zijn.
Het pad gaat gestaag, maar niet te steil, omhoog. Het bos vertoont weer alle kleuren groen die er maar zijn en druppelt nog wat na. Vannacht heeft het geregend. Vlak voor de Aorere shelter word ik dan inderdaad ingehaald door de Duitse roadrunner. Vanaf dit punt is er nog éénmaal een terugblik helemaal tot aan de Golden Bay waar ik gisteren vandaan ben gekomen. De roadrunner houdt de pas zowaar even in voor een praatje. Hij begint uit te weiden over al zijn persoonlijke records: welke bergen hij al bedwongen heeft en nog maar een keer over het gewicht van zijn bepakking.
Koorts
Ik vertraag mijn pas nog wat verder en dat helpt: weg is hij. Bij de schuilhut aangekomen maak ik mijn lunch klaar: noodles en appel. Nou ja, lunch, het is pas 11 uur. Maar het lichaam vraagt er om. Kort hierna bereik ik nu al het hoogste punt van de Heaphy Track: Flanagans Corner (910 m). Hier heb je verbluffende uitzichten op grillige bergtoppen aan de overkant van het dal. Ik neem een wat langere pauze hier om te genieten van de omgeving.
Na een kleine drie kwartier arriveer ik bij de Perry Saddle Hut. Het is nog maar net middag.
Maar het is duidelijk dat er een behoorlijke weersverslechtering op komst is en ik besluit dit even aan te kijken. Niet veel later klettert de regen tegen de ramen. En terwijl ik daar binnen zit te schuilen voel ik een beste hoofdpijn opkomen en voel ik me rillerig. Niet veel later lig ik -voorlopig- als enige hutbewoner in een verder lege slaapzaal in mijn warme slaapzak te zweten van de koorts. Ondertussen stroomt de hut beneden langzaam maar zeker vol met drijfnatte wandelaars.
Gierig
Vrijdagochtend word ik weer in blakende gezondheid wakker. Was dat mijn lichaam die gisteren aan de noodrem trok? Ik voel me nu letterlijk en figuurlijk herboren na veertien uur non stop geslapen te hebben. De ergste regen lijkt nu ook uit de lucht te zijn, dus ga ik, net als gisterenochtend, vol goede moed weer verder het pad op. Eerst weer door stukken bos. Maar ineens is daar de vrije blik over de Gouland Downs, een hoogvlakte die ik dwars oversteek tussen de graspollen. Daarna weer een stukje door een waar sprookjesbos met ontelbare soorten verschillende mossen die zo tegen de bomen gekwakt lijken.
Door de regen van vannacht zijn kleine stroompjes die je normaal zou kunnen doorwaden nu uitgegroeid tot wild stromende riviertjes. Maar gelukkig kan je ook via een hangbrug. Ik bereik de Saxon hut net na de middag en stop er voor lunch. Het is daar dat ik er achter kom dat ik niet ga uitkomen met de levensmiddelen die ik in Collingwood heb ingeslagen. Een stomme fout: door de hoge prijzen in de supermarkt daar ben ik veel te gierig geweest en heb bezuinigd op eten. En dat terwijl ik veel meer eet door de grotere lichamelijke inspanningen op de track.
Kea’s
Ik maak een nieuwe planning waarbij ik er voor moet zorgen om voor morgenavond de wandeling over de Heaphy Track te hebben voltooid. Dat betekent onder andere dat ik vandaag door moet gaan naar de Lewis Hut, een afstand van in totaal ruim 40 kilometer. Nou ja, de helft zit er nu al op bedenk ik, terwijl ik nog maar eens een mueslireep naar binnen sla. Terwijl ik dat doe, word ik nauwlettend gadegeslagen door een paar kea’s, groene papegaai-achtige vogels die vooral berucht zijn vanwege hun sloopacties. De vogel zorgde in het verleden voor veel schade aan schaapskuddes door de weerloze schapen aan te vallen en het bloed en vet van de schapen op te eten. Hierdoor stierven vele schapen en is er lang op de vogels gejaagd. Inmiddels is de vogel weer volledig beschermd.
In de middag steken er weer buien op, korte felle buien. Ik daal steeds verder af, tot bijna aan zeeniveau, waar ik tegen zes uur de Lewis hut bereik die pal aan de Heaphy Rivier ligt. Na een half uur heerlijk mijn blote voeten in de rivier heb laten afkoelen bereid ik een uitgebreide maaltijd voor me zelf. Dik verdiend.
Het kustpad van de Heaphy Track
Zaterdagochtend ben ik door de lange tocht van de dag ervoor wat minder vooruit te branden. ‘Slechts’ 24 kilometer resten mij nog tot aan het eind van de track, waarin praktisch geen hoogteverschillen meer zitten. Moet lukken lijkt me. Het pad is ook weer van een ongekende schoonheid hier. Vooral de oversteek van de Gunners River is adembenemend, met de wild begroeide oevers en de kalkstenen rotsformaties op de achtergrond. Ter hoogte van de Heaphy hut bereik ik de kust van de Tasmanzee op het punt waar de Heaphy rivier daarin uitmondt. Het is weer lunchtijd en er staat een blik tonijn met appel op het menu.
Ik heb vanaf dit punt nog vijf uur voor de boeg over de Heaphy Track, die nu evenwijdig aan de kust zuidwaarts loopt. Het pad is daarmee totaal veranderd met links van mij het regenwoud en rechts het brede strand en de bulderende zee. Bij de Katipo shelter neem ik een tweede lunch van muesli met water en melkpoeder, omdat ik voel dat ik dat nodig heb. Inmiddels treedt er de zoveelste weersverandering op: over de Tasmanzee komen donkere wolken aanrollen en bij vlagen komt daar regen uit.
Groot bier aan het eind van de Heaphy Track
Langs de kust staan rijen Nikau palmbomen, de enige palmsoort in Nieuw-Zeeland en dit is ook gelijk de enige plek op de wereld waar je deze soort aantreft. De regen zwelt intussen bij tijd en wijle aan, maar ik nader het einde van de track tegelijkertijd met rasse schreden. Nog één klim en afdaling van zo’n 150 meter en ik arriveer bij de monding van de Kohaihai rivier. In de daar aanwezige shelter schuil ik even kort, vooral om een nieuwe laag insectenspray aan te brengen, want ik word getorpedeerd door de alom aanwezige zandvliegen.
Aan het parkeerterrein en de picknickplaats te zien is de Heapy Track nu echt ten einde. Het is de noordelijkst met de auto bereikbare plek aan de westkust. En zelfs met dat berenweer tref je hier nog mensen. En aangezien er geen commercieel vervoer voorhanden is, organiseer ik een lift naar Karamea, de eerste plaats op ongeveer 15 kilometer verderop.
Karamea is niet meer dan een T-splitsing met een kroeg en een winkel. Ik krijg er ineens enorm veel zin in een grote bier en veel friet. Al mijn wensen worden in de Karamea Tavern vervuld. Ik kijk terug op een werkelijk schitterende wandeltocht, een stuk uitdagender dan de voorgaande wandelingen, dat wel. Maar wat komt de natuur hier keihard bij je binnen. Ik heb steeds meer het gevoel dat ik hier gewoon thuis hoor.
Even verderop kan ik op de plaatselijke camping voor 5 dollar een bed boeken in een gebouwtje dat vol met stapelbedden staat. Er is alleen één ding: er is vanavond een bruiloft op de camping.
Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:
Westport: even de batterij opladen
