Goodbye, Aotearoa

Het is tijd. Tijd voor de terugreis. Mijn rugzak staat gepakt in de hal van de hostel. Mijn bed is al weer bezet door een andere backpacker. En vervoer naar de luchthaven is geregeld. De vlucht naar Sydney vertrekt pas om zes uur vanavond dus ik heb nog bijna een dag om mijn laatste kleine geld in Christchurch op te maken. Dankzij het gunstige tijdverschil kom ik dan om zeven uur vanavond in Sydney aan voor nog een korte stop. Plus a night on the town.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Dinsdag 30 april t/m donderdag 2 mei 1991

Adressen genoeg

Ik ga nog eens terug naar het Arts Centre. Daar is een cafeetje met een behaaglijke open haard waar ik wat dollars stuksla voor een cheese cake met koffie. Ik schrijf wat kaarten naar mensen die ik de laatste maanden ontmoet heb. Mijn kleine rode adresboekje staat vol met adressen van jan en alleman. Als ik daar allemaal goed contact mee houd, heb ik genoeg adressen voor een jaar lang gratis overnachten. Genoeg om weer een nieuwe wereldreis te kunnen plannen.

Beginnersfout

Het is niet druk op de luchthaven als ik me meld bij de incheckbalies. Ik ben dus snel aan de beurt en krijg ook heel snel door dat mijn avondje Sydney in het water gaat vallen. Het blijkt dat mijn visum voor Australië inmiddels verlopen is. Een beginnersfout. Nooit bij nagedacht natuurlijk. Maar wat nu? Ik kan worden omgeboekt naar de vlucht van morgenochtend naar Sydney, die directe aansluiting heeft op de vlucht naar Londen. Terug naar de stad kan niet meer. De bussen staken net vandaag. En hoe kom ik dan weer om 5 uur de volgende ochtend op tijd?

Ik schraap echt mijn allerlaatste dollars bij elkaar om een overnachting te kunnen betalen bij de Travelodge. En zo breng ik de avond door in een anoniem luchthavenhotel, zappend voor de tv. In plaats van met goede vrienden in de gezelligste kroegen van Sydney. Dat was dus een valse start.

Zachtroze

Nog voordat de wake-up call van het hotel mij wekt doet mijn interne wekker dat al. Om kwart voor vijf. Het is aardig fris buiten: net boven het vriespunt. Maar het is een kraakheldere ochtend. Vanaf de gate van de Qantas-vlucht heb ik zicht op de de Nieuw-Zeelandse Alpen, die bedekt zijn met een verse laag sneeuw. Door de heldere lucht lijken ze zo dicht bij dat je zou denken dat je er zo heen kan lopen. En zodra dat de zon in het oosten boven de horizon komt worden de bergen in een zachtroze gloed gezet.

Hoog bezoek

Dan zie ik een vliegtuig waar een flinke groep mensen op af komt. Op de zijkant staat République Française geschreven. Mmm een Frans staatsbezoek aan Nieuw-Zeeland, dat is pikant. De landen leven al enige jaren in onmin vanwege de aanslag op de Rainbow Warrior in de haven van Auckland, bijna zes jaar geleden.

Later, in de krant die ik in het vliegtuig krijg, lees ik dat het inderdaad een verzoeningsbezoek betreft van de Franse premier Michel Rocard. Gewoon bizar hoe je eerst een schip bombardeert met fataal gevolg voor een bemanningslid, dat eerst nog glashard ontkent en dan nu, na al die jaren hier sorry komt zeggen. Het vliegtuig zal de premier nu naar China brengen. En dan krijgt het vliegtuig van de premier ook nog eens voorrang. Onze slottijd wordt nog eens met tien minuten uitgesteld.

Goodbye Aotearoa

En dan wij. Ik had me er al een beetje op voorbereid onder deze gunstige weersomstandigheden. Maar wat is het laatste uitzicht over het Zuidereiland, en dan met name de Nieuw-Zeelandse Alpen schitterend! Met een wijde boog vertrekt de Boeing 767 richting het westen en mijn fototoestel blijft maar klikken. Een mooiere toegift kan je niet krijgen. Eén langgerekte witte keten van bergen. De naam die de eerste Maori’s dit land gaven toen zij met hun kano’s het voor het eerst naderden vanaf de oceaan was Aotearoa. Land van de Lange Witte Wolk. Dat was het eerste wat zij zagen vanaf de zee. Die wolken zullen boven deze bergen moeten hebben gehangen.

Goodbye, Aotearoa. We’ll Meet Again.