Na een zwerftocht over het Zuidereiland die begon in Te Anau ben ik gisteren in Dunedin aanbeland, de zuidelijkste stad van Nieuw-Zeeland. En dan tel ik voor het gemak het veel kleinere Invercargill aan de zuidkust maar even niet mee. De naam Dunedin is afkomstig van het Keltische woord voor Edinburgh: Dun Eidann. Dat de stad door Schotse immigranten is gesticht, valt goed te zien aan de gebouwen in de binnenstad. Die zijn allemaal in Schotse stijl gebouwd. Hoog tijd voor een nadere kennismaking met de stad waar o.a. het beroemde Speight’s bier vandaan komt.
Foto: Sulthan Auliya on Unsplash
Laatste update: 16 maart 2023
Geschatte leestijd: 5 minuten
Bezienswaardigheden van Dunedin
Ik logeer bij de familie van Dijk, en daar staat in de ochtend gelijk een groot ontbijt klaar. Ik leg een goede bodem om het een aardige tijd in de stad vol te houden. Dunedin kent een overzichtelijk lijstje van bezienswaardigheden: de Art Gallery, het Otago Museum, de steilste straat ter wereld (Baldwin Street) en de Speight’s Brewery.
Die laatste attractie loop ik als bijna vanzelf tegenaan. Dus kijk ik maar eens binnen om te zien of er nog plaats is op de tour. Speight’s is een belangrijk biermerk in Nieuw-Zeeland en ik heb daar al best wat van gedronken tot nu toe. Het lijkt me dus leuk en leerzaam om de plek te leren kennen waar ze al dat lekkers brouwen.
Brouwproces
Ik heb geluk: er is nog net plek op de tour van half elf. Gelijk ontwaar ik enkele bekende gezichten: de twee Duitse lifters die ik gisteren onderweg van Te Anau naar Dunedin heb meegenomen. Die zijn dus ook geïnteresseerd in het brouwproces van Speight’s. Nu is dit niet de eerste brouwerij die ik bezoek, dus dat brouwproces, dat weet ik inmiddels wel. De vette worst die aan het eind van elke tour door een brouwerij wordt voorgehouden is natuurlijk het proeven van het bier.
Jolig
Eindelijk, na een verhaal en rondleiding van anderhalf uur komen we aan in het proeflokaal. Daar krijgen we een half uur de tijd krijgen om de zes (!) verschillende biersoorten die ze hier maken uit elkaar te leren houden. En ze doen niet moeilijk met maten. Een half paint per biersoort krijg je voorgeschoteld. Na het vijfde glas stop ik. Het moet nog zowat middag worden. De stemming in het proeflokaal is al snel nogal jolig geworden.
Het Octagon in Dunedin
Terug op straat lijkt het me verstandig om toch eerst wat eten te scoren. Dus loop ik een Chinese takeaway binnen en koop er een bakje noodles. Die neem ik mee naar het parkje dat in het hart van het Octagon ligt. Het Octagon, dat is een achthoekig plein dat het centrum van Dunedin vormt. Een echt Schots uitziend plein. En ja hoor, daar is hij ook: Robbie Burns. Althans het standbeeld van deze Schotse dichter des vaderlands. Ik bof vandaag. Want er speelt een speelt een soort jazz-orkestje. Prima om naar te luisteren terwijl ik met mijn bami speciaal wat tegenwicht geef aan al het vocht dat ik een uur geleden binnenkreeg.
Oud-Hollands in Dunedin
Het is prima toeven hier buiten in het zonnetje. Voordat ik het weet knap ik een flinke uil op het bankje in het park. Als ik ontwaak is het orkestje al weer aan het inpakken. En daar komt Bo aanlopen, wat is de backpackerswereld toch klein. Bo ken ik nog van de Kepler Track, waar ze behoorlijk ziek uit kwam. Maar zo te zien is ze daar nu wel overheen. Samen met Jim, haar Amerikaanse vriend, dwalen we wat rond door het centrum van Dunedin. We zijn niet erg geïnspireerd om de stad de aandacht te geven die zij verdient. En het duurt dus niet lang of we zitten al weer in een pub. Elkaar verhalen vertellend over onze reizen en plannen.
Aan het einde van de middag stap ik op en ga terug naar mijn logeeradres. Daar staat al weer een oud-Hollandse maaltijd op me te wachten: gekookte aardappelen, rode kool en gehakt. Kan ik vast weer wennen aan Nederland over twee weken. De cirkel is zo goed als rond.
Booking.com