In Nelson heb ik gisteren de nodige voorbereidingen voor ruim een week lekker wandelen met de rugzak, om te beginnen over de Abel Tasman Coast Track. Daarvoor heb ik aardig wat voedsel in moeten slaan. Om mijn rugzak niet topzwaar te maken verstuur ik vanochtend eerst nog een pakket van zo’n 6 kilo overbodige spullen voor tijdens de track door Abel Tasman National Park vooruit naar Westport, een plaatsje wat verderop langs de westkust. Kan ik de komende week met wat lichtere bepakking mijn kilometers maken.  

Photo by Te Pania 🦋 on Unsplash

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Vrijdag 22 tot en met maandag 25 maart 1991

Geschatte leestijd: 9 minuten

Laatste update: 16 maart 2023


Start op de Abel Tasman Coast Track met blackberry pie

De Abel Tasman Coast Track begint bij het gehucht Marahau, een kleine nederzetting die helemaal gericht is op het toerisme dat afkomt op het Abel Tasman National Park. Je kan er o.a. kano’s huren om daarmee de kustlijn van het park, dat aan twee kanten wordt omringd door de Tasman (inderdaad daar heb je ‘m weer) Bay, van baai tot baai te verkennen. Ik ga dat ook doen, maar dan via het pad dat ieder bochtje van die zelfde kustlijn over land volgt.

Aan het begin van de track is nog een soort cafetaria, de laatste mogelijkheid om nog iets van eten aan te schaffen in de bewoonde wereld. Ik trakteer me zelf daar op een stuk blackberry pie met koffie. En dan gaat het los met de oversteek van Sandy Bay, waarna het pad iets meer hoogte kiest en je aan de rechterhand af en toe vrij zicht krijgt op gele stranden en rijk begroeide oevers. Even verderop zie ik het onbewoonde Adele Island liggen.

Een volmaakte baai

Na een paar uur krijg ik uitzicht op een volmaakte baai: Anchorage Bay, waar ik na een korte afdaling op een leeg en verlaten strand uit kom. Vreemd, want hier zou een hut moeten zijn waar ik vannacht wil verblijven. Maar na enig zoeken vind ik de hut, verscholen achter wat begroeiing even verderop aan het strand. Ik tref er Julia, een Engelse backpacker die ook de afgelopen nacht in de hostel in Nelson verbleef. Ze loopt de zelfde route als ik, en we spreken af om morgen samen op te trekken.

Behalve Julia slapen er deze nacht nog zo’n twintig trekkers in de Anchorage hut. Erg vol dus en daardoor ook benauwd in de kleine ruimte tijdens de nacht. Ik sleep dus rond middernacht mijn matras naar buiten en ga lekker op de veranda liggen in de frisse buitenlucht.

Vlak voor het hoogtij de baai oversteken

Dag twee van de trek zijn we al vroeg op pad. Julia is goed gezelschap. Een echte punker, compleet met prikhaar en overal piercings, maar ook met een gezond gevoel voor humor. We hebben allebei zo’n beetje het zelfde tempo, niet onbelangrijk als je samen met iemand op loopt. We moeten ook wel vroeg op pad want vanaf half tien komt het tij in, waardoor de Torrent Bay niet meer droog kan worden overgestoken. Maar dat doen we ruimschoots op tijd. We kruisen een aantal riviertjes, die we via diverse hangbruggen oversteken.


Een beschrijving van het landschap dreigt te verzanden in een saaie herhaling, maar het water is écht blauw, de stranden écht goudgeel, en de heuvels écht groen (in alle tinten die je maar hebt). Het lopen in dit soort omgevingen is een waar feest. En verdwalen is haast niet mogelijk op het overduidelijk platgetreden pad. Ik heb een kaart van de track aangeschaft, maar dat had ik net zo goed niet hoeven doen. We dalen af voor koffie naar het strand van Sandfly Bay en we doen het zelfde voor de lunch even later in Bark Bay. Tegelijkertijd nemen we een heerlijke frisse duik in het zeewater. Goed voor de spieren en de zweetvoeten. Daarna verder noordwaarts, ditmaal wadend door de baai met onze schoenen uit en de rugzak boven ons hoofd. Maar het is fantastisch weer, dus onze natte kleren zijn in mum van tijd weer droog.

abel tasman national park wandelkaart
De wandelkaart laat al zien dat de route niet zo heel ingewikkeld is: overal de kustlijn volgen.

Kutto’s langs de Abel Tasman Coast Track

Halverwege de middag, bij een ander strand met de naam Tonga Quarry, proberen we weer even te gaan zwemmen, maar hier zitten te veel zandvliegen. Dat zijn kleine rottige vliegjes, die heel vervelend kunnen bijten, en dat doen ze dan vaak met velen tegelijk, zodat je lijf er een paar uur later als een speldenkussen uitziet. Ze komen helaas op veel plekken voor in Nieuw Zeeland. Ik noem ze kutto’s, een naam die Julia vanaf nu ook gebruikt (Are there any kutto’s on the beach?), waarmee ook de Engelse taal weer verrijkt is met een nieuw, van oorsprong Nederlands woord.


Aan de Awaroa-inham ligt onze hut voor de tweede nacht op de Abel Tasman Coast Track. En de ligging hiervan overtreft zelfs die van de afgelopen nacht. Niet aan een baai maar aan een vrij diepe drooggevallen inham van de zee omringd door de heuvels van het Abel Tasman National Park. Topattractie van deze hut is de buitendouche in de bosjes: douchen met een uitzicht en wat voor een.

Zo maak je vrienden

Dag drie begint weer met het oversteken van de drooggevallen inham. Maar dat is niet overal zo: er zijn een paar diepere geulen waarin tot je middel in het water staat. Dus schoenen weer uit en rugzakken boven het hoofd. Niet al te veel later komen we aan Totaranui, een kleine nederzetting met een camping. Voor ons nu een bergachtig traject dat ons rond lunchtijd bij een fraai uitzichtpunt brengt: Separation Point. Vanwege het heldere weer kunnen we mijlenver over de zee kijken. In de verte zien we Farewell Spit liggen, een langgerekte zanderige landtong dat het noordelijkste punt van het Zuidereiland moet zijn.


Deze dag eindigt in de Whariwharangi hut, een karakteristieke, oude voormalige boerenwoning met twee open haarden en ook twee schoorstenen, verscholen in de bossen op een paar honderd meter achter het strand van Whariwharangi Bay. We komen er al om drie uur aan. Er is verder (nog) niemand, dus we installeren ons op de veranda en zetten de ene na de andere pot thee. Er druppelen nog enkele andere wandelaars binnen en iedereen verwelkomen we met onze heerlijke thee. Zo maak je wel vrienden.

Wandeling in het park

Maandag, dag vier van de wandeling over de Abel Tasman Coast Track. Het weer is wat aan het omslaan. Vannacht is er wat regen gevallen en in de ochtend staat er een stevige wind. Al met al toch nog prima weer om te lopen. Het laatste stuk van het pad geeft weer een fraai panorama over Wainui Bay, de eerste blik ook weer op een stuk bewoonde wereld. Dat wil zeggen: er gaat een asfaltweg en hier en daar zie je een huis of hut. Op het punt waar we het Abel Tasman National Park uitlopen vertrekt op een gegeven moment een bus die wandelaars oppikt en naar Takaka brengt, de eerste plaats van enige betekenis in dit deel van Nieuw-Zeeland.

Hier neem ik afscheid van Julia die nu nog richting Noordereiland vertrekt, en boek een bed in de Shady Rest Backpackers Hostel.

In de (dure!) dorpswinkel vul ik mijn proviand wat aan, want de volgende meerdaagse wandeling, de Heaphy Track, staat al weer voor de deur. 76 Kilometer door bergachtig terrein. Daarmee vergeleken was de Abel Tasman Coast Track een wandelingetje in het park…

Booking.com