Het busstation van Chiang Mai ligt een behoorlijk stuk uit het centrum. Daar kom ik wat laat achter vanochtend, terwijl ik mijn buskaartje al op zak heb. Ik schiet dus snel een tuktuk aan en zo is een klein plotseling vervoersprobleem snel getackeld. Op het busstation staan een paar niet al te grote bussen al met ronkende motoren klaar om te vertrekken. Mijn bagage gaat op het dak. Binnen zoek ik een plek uit waar ik het beste mijn benen kwijt kan. Want de tocht met de bus van Chiang Mai naar Pai gaat vijf uur duren.
Foto: Luca Dijkman
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Donderdag 16 augustus 1990
Wat hieraan vooraf ging lees je in:
Chiang Mai trekking: het complete verhaal
Estimated reading time: 5 minuten
Laatste update: 1 januari 2023
In de bus van Chiang Mai naar Pai
In de bus van Chiang Mai naar Pai tel ik onderweg honderden bochten. Ik hoop dus dat de chauffeur een beetje gevoel heeft in zijn rechtervoet en niet overal te bruusk op de rem trapt. Want ik heb nogal een verleden met reisziekte. Op boten gaat het nog steeds regelmatig mis, maar in auto’s en bussen ben ik wel over mijn misselijkheid heen gegroeid sinds mijn kindertijd. Alleen de lange bochtige trajecten in het Verre Oosten die ik voor mijn kiezen heb gekregen de afgelopen maanden zorgden er weer regelmatig voor dat mijn evenwichtsorgaan uit balans werd gebracht.
Gelukkig tref ik dit keer een chauffeur die met de nodige souplesse en voorzichtigheid de bochten neemt. Wat weer als keerzijde heeft dat we al snel achter zijn op schema. Maar dat deert mij helemaal niets. Want niets en niemand zit in Pai op mij te wachten.
Wild-westsfeer in Pai
Tijdens de lunchbreak eet ik mij de tranen in de ogen aan de overigens formidabele Thaise curry die er geserveerd wordt aan alle passagiers. De flessen water om de fik in mijn mond te blussen vallen niet aan te slepen.
Met een anderhalf uur achterstand vanuit Chiang Mai op het schema arriveren we in Pai, een hoofdstraat met wat zijstraatjes. Er hangt een beetje een wild-west-achtige sfeer. Op straat en in de barretjes zie je opvallend veel hippies. Allemaal van het type dat hier ooit is aangespoeld en sindsdien niet verder meer is getrokken. Vastgeroest. Ik kies één van de zijstraatjes en loop een stuk in de richting van de rivier (de Pai-rivier). Daar hoop ik dat er nog plek is in de Pai River Lodge. Dat bestaat uit een serie bamboe-bungalows op palen, in een grote cirkel gebouwd rondom een groot grasveld. In het midden daarvan het hoofdgebouw, ook van bamboe, waarin de receptie en de bar gevestigd zijn. In de bar veel kussens op de vloer, waar je je met je favoriete drankje heerlijk kan neervlijen.
Nieuwe reisvrienden
Daar ontmoet ik de broers Paul en Mark uit de USA en Michelle uit Canada. Zij hadden gisteren de reis van Chiang Mai naar Pai al gemaakt. Even later komen er nog twee jongens uit Duitsland aan en we besluiten met z’n zessen aan het einde van de middag een wandeling te maken naar een tempel op een heuveltop even buiten Pai. Het is de Wat Phra That Mae Yen, wat Tempel op de Heuvel betekent. Logisch. De 353 treden er naar toe vormen geen enkel obstakel maar boven aangekomen vind ik toch de tempel minder bezienswaardig ten opzicht van het geniale uitzicht dat je hier hebt over de vallei waarin Pai ligt.
Terug in de lodge is het borreltijd en aansluitend eten we wat de jongens van de Pai River Lodge voor ons klaar kunnen maken. We zijn het er met z’n allen over eens dat de versie van de pad thai die hier geserveerd wordt, een nominatie voor een Michelinster verdient. De mannen uit Duitsland zijn vroeg naar bed als ik met mijn nieuwe Noord-Amerikaanse reisvrienden avontuurlijke plannen voor de volgende dag maak.
Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:
Dorpen van minderheden bij Pai verkend per motorfiets
Booking.com
