Dali is een backpackers droom: een onbedorven stadje dat super ligt tussen een meer en hoge bergen. Dus prima om trekkings te maken. Daarnaast is er zo goed als geen georganiseerd toerisme en is heb je er echt nog een ongedwongen plattelandssfeertje. In één of twee straten vinden de backpackers alles wat ze nodig hebben: goedkope accommodatie en een handvol eettentjes en cafeetjes. Uit een daarvan, Jim’s Peace Cafe, ben ik nauwelijks nog weg te slaan.
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Vrijdag 8 t/m zondag 10 juni 1990
Wat hieraan vooraf ging lees je in:
Aankomst in Dali
Laatste update: 26 november 2020
Relax-stand
En hoe gaat het als je zo’n plek hebt gevonden als Dali? Dan ga je in de relax-stand en plan je vooral niet te veel activiteiten. Tijd is geen issue (oké, mijn visum voor China is ‘maar’ drie maanden geldig) en ik bevind me in uitstekend gezelschap. Ik heb dan ook even geen zin om grote plannen te maken de komende dagen. Maar vooral te genieten van alles wat Dali te bieden heeft, de rust te nemen en low profile wat omgaan met collega backpackers.
Op vrijdag begint de dag met een overvloedig ontbijt (drie vette bananenpannekoeken) in het Coca Cola Cafe. En om die hap wat te laten zakken lopen we met z’n vieren (nog steeds met Mark, Martin en Noel) het dorp uit richting het Erhai-meer. Het pad gaat dwars door de rijstvelden naar het volgende dorp, dat echt aan het meer ligt.
Cultuurverschillen overbrugd
Noel zag ze het eerst: de plantjes met gekartelde blaadjes links en rechts in de berm. Onvervalste Dali-wiet! Gratis voor het plukken. We doen ons voordeel ermee en nemen het nodige mee voor eigen gebruik. Alleen dat. Met onze oogst op zak lopen we verder naar het dorp aan het meer.
Op het kleine dorpsplein aangekomen nemen we even onze rust en gaan met onze rug tegen een laag muurtje zitten. Noel had in Dali een klein voetballetje, gemaakt van rotan, gekocht. Zet vier jongens bij elkaar en gooi er een bal bij en er ontstaat een spontaan potje voetbal. Onze capriolen met de bal en die zo lang mogelijk tussen ons in de lucht te houden wekken de aandacht van de dorpsjeugd. En het duurt dan ook niet lang of het pleintje is gevuld met misschien wel twintig dorpsjongens en vier vreemdelingen die lekker aan het ballen zijn met elkaar. Elkaars taal spreken we niet, maar het spelletje kennen we allemaal en de regels ook. Voetbal overbrugt cultuurverschillen.
Vrijdagavond staat voetbal weer centraal, maar dit maal op tv. Het WK voetbal in Italië is ver van ons bed begonnen (helemaal in Europa). We zitten in Jim’s Peace Cafe en we vragen of we de wedstrijd tussen Argentinië en Kameroen op zijn tv kunnen bekijken. Het begint om 1 uur ’s nachts China tijd. Maar helaas, hij krijgt z’n tv niet goed afgestemd met de antenne en sneeuw is ons deel. Dan maar snel terug naar het hotel, waar we een zwart-wit tv op de kamer hebben, waarop we tot diep in de nacht de wedstrijd redelijk goed kunnen volgen. Kameroen verslaat het Argentinië van Maradona met 1-0. Een legendarische wedstrijd die we niet hadden willen missen.
Massage door dove mannen
De volgende ochtend staan we niet eerder dan half twaalf op. Maar ja, tijd is niet een probleem deze dagen. Daarom gaan we, net uit bed, naar het badhuis een paar straten verderop. Dit wordt gerund door dove mannen. We krijgen ieder een grote marmeren badkuip toegewezen, gevuld met heet water, maar nog nét te verdragen. Ik voel onder water mijn spieren zich volledig ontspannen en het zweet staat op mijn voorhoofd.
Na het bad hebben we een massage besproken en die zou zo mogelijk nog ontspannender zijn. Alleen weet de dove man bij mij botten te raken waarvan ik niet wist dat ik die had. En voor die onwetendheid word ik nu gestraft. Zo ontspannend ís het dus niet allemaal. Totdat hij klaar is en mij achterlaat ingepakt met een paar dikke warme handdoeken op de stenen massagetafel. Dan pas voel ik mijn spieren zich totaal ontspannen. Waardoor ik de massage door de dove mannen van Dali alsnog van harte kan aanraden.
Spontane wandeling
Tijd voor een stevige brunch, ditmaal in het Yin Yang Cafe waar we nog niet eerder waren. De kaarten komen weer op tafel en we spelen tot diep in de middag. Inmiddels is buiten de lucht helemaal open getrokken en voor het eerst worden alle bergtoppen van de bergen achter Dali zichtbaar, die tot nu toe voor ons verborgen waren gebleven. De aanblik hiervan kunnen we niet weerstaan en we vertrekken voor een spontane wandeling langs een riviertje het stadje uit, naar een hogergelegen punt in de omgeving.
In de avond zijn we te vinden bij Jim’s Peace Cafe voor meer kaartspelletjes terwijl we cola mixen met diverse soorten ‘brandy’ van de streek. Ik blijf goed op de been, maar Mark en Martin hebben er wat meer moeite mee. Zij moeten geholpen worden met het vinden van het hotel, dat aan de overkant van de straat ligt.
Geen voetbal in Jim’s Peace Cafe
Zondagochtend blijkt dat met name Mark niet helemaal goed uit de nacht is gekomen en moet ieder half uur naar de wc. Dat neemt zulke vormen aan, dat we besluiten voor hem een aparte kamer te huren met zijn eigen wc. Op de slaapzaal is het niet te harden met hem. Martin en Noel zijn wel in staat om te gaan ontbijten en dat doen we weer bij Jim’s Peace Cafe. Waar we gelijk even informeren naar de staat van ontvangst van zijn tv toestel, want we willen de voetbalwedstrijd tussen de Emiraten en Colombia zien vandaag. Jim belooft dat het hem vanavond zal lukken de verbinding tot stand te brengen met het gewenste tv kanaal. We hopen dat het hem lukt, want hij heeft een moderne kleuren tv en in het hotel is er alleen de zwart-wit tv met de kleine bolle beeldbuis.
Met Noel bespreek ik wat plannen voor de komende dagen, aangezien Mark en Martin morgen samen verder zullen reizen. Hun visum is bijna afgelopen. We bespreken een vierdaagse trek naar Chickenfoot Mountain aan de overkant van het meer.
Als we ’s avonds, na een dagje fietsen in de omgeving van Dali bij Jim terugkomen, staat hij alweer het bekende gevecht te leveren me de antenne van de tv. Wij weten genoeg, bestellen snel even een portie rijst met vlees en zitten tot diep in de nacht weer in het hotel de wedstrijd te volgen. Toch een stuk minder sfeervol dan in het gezellige cafe van Jim. Maar ja, Mark en Martin moeten er morgen ook vroeg uit, dus is het misschien wel goed dat we Jim’s Peace Cafe vandaag niet meer aandoen.
Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:
Waar is Chickenfoot Mountain?
