En nadat je dan bijna een half jaar op reis bent ontvang je ineens twee brieven van twee verschillende mensen die aangeven dat ze op heel korte termijn op de plek aankomen waar je nu ook bent: Yogyakarta. De één is er zelfs vandaag al. De ander pas op 7 november. Hoe ga ik dat allemaal in mijn reisplannen bouwen? Het is in ieder geval geen straf om hier nog wat extra tijd door te brengen, maar 11 dagen wachten om de Baron te ontmoeten dat is zelfs voor Yogyakarta te lang. Maar toch heb ik gisterenavond mijn reisplannen zo weten te organiseren dat beide ontmoetingen gaan lukken…

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Zaterdag 27 oktober 1990

Loempiaman

Om de ontmoeting voor vandaag te organiseren moest ik nog snel in actie komen ook. In de brief van reisbureau-collega Nonny stond dat ze juist dit weekend met Wil in Yogyakarta zou zijn en waar ze gingen logeren. Ik dus nog snel op de fiets erheen, maar ik trof ze niet in hun hotel. Dan maar een boodschap achterlaten bij de receptie met het adres van mijn nederige stulpje (lees: backpackershol) in Yogyakarta.

Dat de boodschap was aangekomen zag ik toen ik Nonny en Wil vanochtend aan zie komen lopen. Ik had aangegeven dat ik tot halverwege de ochtend in de ‘lounge’ van Hotel Bagus te vinden zou zijn. Die lounge dat is dus gewoon het terras voor het eenvoudige hotel. Ik ben net begonnen aan mijn loempia-ontbijt (elke ochtend haal ik twee van die vette krokante baksels bij de loempiaman), als ze aan komen lopen.

Fax naar het werk

Reuze grappig om zo weer even in contact met het thuisfront te staan. Ik hoor nu ook voor het eerst hoe geschrokken iedereen was van mijn ziekenhuisopname in China, voor mijn gevoel al weer zo lang geleden. We doen ook nog even wat praktische zaken, zoals het versturen van een gezamenlijke fax naar de collega’s op het werk, (waar ik inmiddels dus niet meer werk), om te laten weten dat we elkaar ontmoet hebben. Ook gaan we gezamenlijk langs het kantoor van luchtvaartmaatschappij Garuda. Nonny voor tickets naar Bali. Ik hoef daar niet perse heen te vliegen, ik kom daar ook wel overland. De tickets die ik nodig heb reiken uiteindelijk verder dan Indonesië.

yogyakarta
Jalan Maliaboro, de belangrijkste verkeersader van Yogyakarta.

Bedrijvigheid in Gang 1 en Gang 2

Met Nonny en Wil spreek ik later in de middag verder af bij hun hotel. Dat geeft mij in de middag nog de gelegenheid om wat meer van de stad te bekijken. Ik ben hier nu al een aardige tijd, maar heb behalve het Kraton nog niet zo gek veel van de stad gezien door alle trips in de wijde omgeving. Ik fiets de Jalan Maliaboro, de lange hoofdstraat van Yogyakarta, af en duik links en rechts de zijstraatjes in. Ik slinger tussen becaks, bromfietsen en auto’s door. Een heerlijke fietsstad is dit!

Veel mensen vinden Yogyakarta verreweg de leukste stad van heel Indonesië en ik kan dat wel beamen. Je ziet aan alles dat het tevens het culturele hart van Java is: ik kom langs talrijke batik studio’s en links en rechts klinkt het holle geluid van de gamelan vanuit plekken die lastig te lokaliseren zijn. Even later kom ik weer langs het Kraton, waar de mannetjes in traditioneel kostuum toeristen opwachten om deze rond te leiden. De buurt van het station is ontegenzeggelijk hét centrum waar de rugzakreiziger in contact komt met zijn soortgenoten. Je vindt er talrijke hostels, café’s, wasserijen en winkels. Er heerst altijd een gezellige bedrijvigheid in de zelf uitgeroepen “Gang 1” en “Gang 2”, niets anders dan een paar smalle straatjes waar alleen een brommer doorheen kan, waar je het gros van de winkeltjes en restaurants vindt.

yogyakarta
Becaks steken de spoorwegovergang in het centrum van Yogyakarta over.

Buffet

In de avond tref ik Nonny en Wil in hun eigen onderkomen, het (voor mij) luxe hotel Puri Artha, compleet met zwembad en gamelanorkestje dat in het restaurant van het hotel speelt, waar we ook gaan dineren. Ik doe me te goed aan het Javaanse buffet en probeer echt elke schotel.

Om tien uur ben ik weer terug in het ghetto van de backpackers, waar ik een fax aan de Baron voorbereid met daarin de afspraak om hem op 7 november van het vliegtuig in Yogyakarta af te halen. Maar tot die tijd ga ik eerst de rest van Java nog even bekijken. Er staat nog een hoop op mijn lijstje.