Op reis door Indonesië is mijn blik nog steeds naar het oosten gericht. Het wordt tijd om Surakarta te gaan verlaten en een flinke sprong oostwaarts te gaan maken. Eerstvolgende doel is de Bromo vulkaan, maar daarvoor moet ik eerst naar Malang en wat ik nu nog niet weet, is dat ik daar een bezoek aan de gevangenis zal gaan brengen.
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Donderdag 1 t/m zaterdag 3 november 1990
Wat hieraan vooraf ging lees je in:
De erotische geheimen van de Sukuh Tempel
Geschatte leestijd: 7 minuten
Laatste update: 16 maart 2022
Rit naar Malang
Ik check uit bij Westerner’s Homestay. Daar heb ik de afgelopen drie dagen op de pof geleefd. Dus ligt er een forse rekening van drie overnachtingen, twee dagen fietshuur, wasserij, cola, bier en een avondmaaltijd. Bij elkaar 25.000 roepia’s. Dat hakt er in. Na een afscheidsontbijt met mede-backpackers Simon en Barbara ben ik weg.
Ik boekte voor vanochtend een rit per minibus naar Malang, 280 kilometer verderop. Houdt dus in dat ik de rest van de dag op de weg zit. Wel een luxe manier van reizen, het busje heeft airco en mijn stoel kan lekker ver naar achteren. Blijkt later dat de stoel maar twee standen heeft: kaasrecht en horizontaal. Maar daar gaat mijn achterbuurman vanzelfsprekend niet mee akkoord.
Het landschap blijft aantrekkelijk, bijna nooit een saai moment hier op Java. Ik laat alles aan me voorbij glijden terwijl ik mijn vertrouwde walkman opdiep uit mijn bagage. Met de muziek van The The en Echo & the Bunnymen de laatste batterijen die ik heb leeg speel. Als we om half zes arriveren we in Malang vraag ik de chauffeur me af te zetten bij de Bamboe Denn Hostel. Want ik heb tijdens de lange rit natuurlijk al lang in mijn Lonely Planet kunnen opzoeken wat de voordeligste slaapplek is in Malang.
Opmaat voor de Bromo
De Bamboe Denn is verbonden aan een Engels taleninstituut. Daarom kan je er voor heel weinig slapen, op voorwaarde dat je de aanwezige studenten hun Engels op je laat uitproberen. Maar er zijn nu geen studenten en ik ben de enige gast. Lekker rustig dus vanavond.
Malang heeft als stad niet zo gek veel te bieden. Maar het is voor mij de opmaat voor een tocht naar de Bromo vulkaan die ik over enkele dagen wil gaan maken. Wel pas na het weekend. Want ik heb inmiddels wel geleerd dat je grote bezienswaardigheden tijdens de weekenden beter over kan laten aan de duizenden Indonesische dagjesmensen. Tot die tijd zal ik me in Malang wat gaan vermaken en me gaan voorbereiden op het Bromo avontuur.
De gevangenissen van Malang
Jenny, de vrouw die de hostel runt, vraagt me vrijdag bij het ontbijt of ik er niet iets voor voel om een bezoek aan de gevangenis in Malang te brengen. En dan in het bijzonder aan wat Europese gedetineerden. Die zitten daar vast voor in onze ogen kleine vergrijpen zoals drugsbezit. Waarom zou je in hemelsnaam iemand die je niet kent in een gevangenis opzoeken? Dat is een gedachte die in de eerste plaats ook door mij heen gaat. Jenny legt me uit dat je het meer moet zien als een stukje afleiding bieden omdat ze normaal gesproken nooit bezoek krijgen. Jenny spant zich nu in om haar gasten ervoor te interesseren om het verblijf in de gevangenis in Malang van deze mensen wat te verzachten met hier en daar een bezoek.
Op bezoek bij Brigitta
Ik koop wat cadeautjes in de vorm van een rol biscuit, een tweedehands boek en tandpasta en ga op aanwijzingen van Jenny met een minibusje richting de vrouwengevangenis in Malang, waar ik eerst allerlei veiligheidschecks moet ondergaan. Uiteindelijk krijg ik één gevangene te spreken, Brigitta uit Frankrijk. Ik luister naar een aangrijpend verhaal dat haast doet denken aan de film Midnight Express. Het gaat over haar arrestatie nadat ze op de luchthaven van Bali betrapt werd in het bezit van drugs. Alles wat je hoort over corruptie en partijdige rechtsgang in dit soort landen, wordt door haar ook bevestigd.
Op bezoek bij Phil
In de middag bezoek ik Phil uit Australië, in een andere gevangenis in Malang. Hij is niet het naïeve type dat werd betrapt met een klein beetje drugs. Hij had hier al jaren lang willens en wetens in drugs gehandeld totdat hij op heterdaad betrapt werd. Nu zit hij voor twintig jaar vast sinds 1985 dus heeft nog een lange weg te gaan. Maar ook hij heeft nooit een fatsoenlijk proces gehad. Eén ding wat hij geleerd heeft is dat als je in het buitenland in de gevangenis komt, je er niet op hoeft te rekenen dat de ambassade van je land iets kan doen om je vrij te krijgen. Ik knoop dat allemaal goed in mijn oren; niet dat ik nou ook iets van plan was in die richting…
Eten in Indonesië is een feest
Vrijdagavond is Annalena (uit Zweden) in de guesthouse gekomen, die hier op nog twee vriendinnen wacht om met hen naar de Bromo te gaan. Dat verbaast me niets, want iedereen in Malang is op de een of andere manier op weg naar de Bromo, de enige vulkaan die iedere toerist op Java bezoekt.
Zaterdagmiddag ga ik met haar de stad in op zoek naar iets van lunch. En dat loopt dan meestal uit in een gang langs de verschillende eetstalletjes op straat die allemaal weer andere gerechtjes verkopen. Hier een loempiaatje, daar een bordje gadogado en in een supermarkt een koude cola uit de ijskast.
Terug in de hostel zijn de vriendinnen Maria (ook uit Zweden) en Ida (uit Nederland) gearriveerd. Ida is in Indonesië aan het rondreizen na een lang verblijf in Australië. En omdat Australië mijn volgende bestemming is, hoor ik haar helemaal uit over Down Under. De dames hebben trek na hun reis en hoewel Annalena en ik net terug zijn van een late lunch in de stad, gaan we met zijn vieren gewoon weer terug de stad in. Naar de pasar malam dit maal. Eten in Indonesië is een feest. We maken plannen om morgen met zijn vieren het eerste traject naar de Bromo af te leggen, zodat we op maandagochtend vroeg op de rand van de vulkaan kunnen staan.
Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:
Waarom je de Bromo niet moet missen