Bangkok, you love it or you hate it. Ook op mij maakte de stad voor de eerste keer een overweldigende indruk. Maar hoe vaker je er terug komt en hoe langer je er blijft, des te meer ga je de stad leren kennen en waarderen, leer je snellere maniertjes om van A naar B te komen en leer je waar je bijvoorbeeld moet zijn voor de goedkoopste en lekkerste pad thai. Kortom ik voel me als een vis in het water in deze metropool. Maar het definitieve afscheid komt nu snel dichterbij. Daarom loop ik deze dagen lukraak wat rond in de stad langs wat plekken waar ik nog niet aan toegekomen was, zoals de Erawan Shrine.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Donderdag 6 t/m zaterdag 8 september 1990

Zwerftocht door Bangkok

Op donderdag doe ik nog één keer een zwerftocht door de stad. Het wordt een half mislukte tocht. De reden? Een belabberde voorbereiding. Vooraf had ik eigenlijk alleen mijn to do lijstje er bij gepakt en zo gezien welke bezienswaardigheden ik nog niet bezocht waren. Maar ik verdiep me verder niet in zaken als openingstijden, piekuren, dresscode en entreegelden. Toch over het algemeen belangrijke details om in je planning rekening mee te houden.

Mijn eerste stop is bij het Vimanmekpaleis, een voormalig paleis van de koning van Thailand. Echter, mij wordt de toegang ontzegd vanwege mijn al te sjofele kleding: een bermuda met t-shirt. Had ik van te voren even rustig de Lonely Planet er op nageslagen, dan had ik kunnen weten dat er een dress code is. Onverrichter zake druip ik af en pak een bus naar een ander deel van de stad, waar mijn volgende doel zich bevindt.

Het Jim Thompson House is een voorbeeld van een traditioneel Thais teakhouten huis, genoemd naar zijn legendarische bewonder Jim Thompson, een Amerikaanse expat, die op mysterieuze wijze tijdens een vakantie in Maleisië is verdwenen. Niemand heeft ooit meer wat van hem vernomen. Het huis dat hij achterliet is tegenwoordig een museum. Maar weer kom ik ergens niet binnen. Ditmaal omdat er drie (!) bussen met toeristen worden rondgeleid in het ook niet al te grote museum. Of ik een paar uur later terug wil komen of wil wachten tot die tijd. Dat laatste ga ik niet doen, dat eerste misschien. Maar waarschijnlijk ben ik tegen die tijd dan al weer heel ergens anders in de stad.

Dansen bij de Erawan Shrine

Als ik een stuk verderop door een wijk met moderne gebouwen loop zie ik op een kruispunt een hoop mensen bij elkaar staan rond een soort mini-tempeltje. Dichterbij gekomen zie ik ook dat er gedanst wordt. Traditionele Thaise dansen. Ik raak in gesprek met een paar Thaise jongens in schooluniform die hier ook staan te kijken naar de dansuitvoering. Het mini-tempeltje heet de Erawan Shrine en mensen komen overal vandaan om hier te offeren aan de Indische god Brahma. Een hindoe-god die in een overwegend boeddhistisch land wordt aanbeden door boeddhistische mensen. De Thai denken niet zo in hokjes, zo blijkt maar weer.

erawan shrine
Het kleine monument trekt aardig wat publiek in een buurt waar verder niet zo veel te beleven valt.
erawan shrine
Danseressen die op komen draven als de Brahma god weer een wens in vervulling heeft doen gaan.

De shrine is jaren geleden hier gekomen toen het niet zo wilde vlotten met de bouw van het Erawan Hotel werd de hulp van een hindoe priester ingeroepen. En op zijn voorspraak werd de shrine opgericht. Met het vierkoppige beeld van de Brahma god. En wat gebeurde er? Vanaf dat moment liep het van een leien dakje allemaal en de bouw verliep verder zonder incidenten. Sinds die tijd worden er door jan en alleman offers gebracht aan de Brahma god om diepgewortelde wensen in vervulling te laten gaan. En blijkt, na verloop van tijd, een wens te zijn uitgekomen, dan kan je een Thais dansgroepje inhuren om als dank een dansvoorstelling te houden. Een ritueel waar wij nu ook getuige van zijn.

Als ik de balans van donderdag opmaak, liep de dag weer eens niets zoals ik het gepland had, maar leverde toch weer een interessante ontmoeting op met een uniek stukje Thaise cultuur.

Afscheid van Bangkok

Op vrijdag verlaat ik Khao San Road niet meer. Er is alles wat ik nodig heb en ik neem de tijd om de laatste brieven te beantwoorden. In de guesthouse ontmoet ik natuurlijk ook weer de nodige collega backpackers wat dan weer tot heavy duty drinking sessions leidt, zoals Eric, een rossige jongen uit Dublin het zo kernachtig weet uit te drukken. Maar in het clubje van vanavond zitten niet echte doordrinkers, alleen Eric en ik zitten tot laat nog aan de Mekhong whisky.

Zaterdagochtend blijkt dat ook hij niet zo’n drinker is. Maar een goed ontbijt doet het meestal wel dan. In de ochtend regel ik mijn reis naar Ko Samui waar ik nog deze avond naar toe vertrek. Ik koop voor de lange reis nog wat voorbespeelde cassettebandjes en versnaperingen. Op het moment dat ik Bangkok voor de laatste maal verlaat, in zuidwaartse richting dit maal, doe ik dat met de klanken van ondermeer Richie Havens en John Sebastian tijdens het Woodstock concert uit 1968 op mijn walkman.


Naschrift

Komt de Erawan Shrine je enigszins bekend voor? Klopt! Dit is de plek waar op 17 augustus 2015 een bomaanslag een einde maakte aan het leven van 25 mensen en vele anderen gewond achter liet. Het heiligdom zelf is nauwelijks aangetast en was na enkele dagen weer up and running.