Grootse plannen hadden we gisterenavond gemaakt, met twee motorfietsen zouden we vandaag off road een aantal dorpen in de omgeving van Pai per motorfiets gaan verkennen. De plannen werden ambitieuzer met elk glas bier dat we dronken. We zouden de bergen op de grens met Burma intrekken op zoek naar verscholen dorpjes waar zich clandestien Burmese vluchtelingen zouden ophouden. Met de ochtend en na een blik op de landkaart kwam de rede.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Vrijdag 17 augustus 1990

Wat hieraan vooraf ging lees je in:

Naar Pai, het hippiedorp

Laatste update: 15 december 2020

Op de motor langs dorpjes bij Pai

Die twee motorfietsen die huurden we sowieso. Het is hier in de omgeving van Pai niet meer zo vanzelfsprekend dat er iedere vijf minuten een bus of een tuktuk voor je stopt, dus ben je steeds meer aangewezen op je eigen vervoer als je van de gebaande paden af wil. Ik heb met informatie van de jongens van de Pai River Lodge een tocht uitgestippeld langs wat dorpjes van minderheden hier in de directe omgeving van Pai. En dan zou er ook nog ergens een waterval moeten zijn. Altijd lekker om een relaxmomentje in te bouwen.

Het is al weer zeven jaar geleden dat ik op een motorfiets heb gezeten, in militaire dienst, waar ik de rijopleiding volgde op een Triumph 3TA, een oud beestje uit 1967, met een cilinderinhoud van 350cc. Hier in Pai kunnen we een wel wat modernere motorfiets huren. We nemen een Honda 100cc, prima voor het terrein hier in de omgeving. Het is een halfautomaat zonder koppeling. Je kan zo doortrappen van z’n één tot en met z’n vierde versnelling. Na wat proefrondjes ben ik er vertrouwd mee en kunnen we op pad.

Off the beaten track

Paul en Mark nemen er ook eentje, en Michelle gaat bij mij achterop. We rijden het dorp uit, de vrijheid tegemoet. Maar als ik omkijk zie ik dat de broers al weer stil staan. Hij is duidelijk niet op zijn gemak op de motorfiets. Terwijl hij het toch gisterenavond die dit hele plan opperde. Nu neemt Paul het van hem over, maar na nog twee bochten zijn we ze definitief uit het zicht verloren. We vinden ze ook niet meer. Da’s wel jammer, want zij hadden een soort van stratenkaart van de vallei waarin Pai ligt. Daarom rijden we eerst nog even terug naar Pai, om zelf een kaart te halen én een paar flessen water, want de zon brandt vandaag weer ongenadig.

lisu vrouw, pai
In het Lisu dorp dat we bezoeken treffen we veel fotogenieke inwoners.
dorpsbewoner uit kuomintang dorp, pai
Deze inwoner van het Kuomintang dorp is niet meer de revolutionair als z’n ouders waren, hij gaat gewoon op jacht.

Michelle vouwt de kaart open en houdt die met twee handen tegen mijn rug gedrukt. Een tik op mijn linkerdij betekent linksaf, enzovoort. Na een paar kilometer gaan we van de hoofdweg af, off the beaten track. Niet ver buiten Pai stoppen we bij een dorp dat overduidelijk wordt bewoond door een groep Lisu mensen. We stoppen de motor en lopen wat door het dorp, gadegeslagen door de vriendelijke inwoners, waarvan de vrouwen met de kenmerkende klederdracht met veel roze erin. Het zijn fotogenieke mensen en in zijn geheel niet verlegen voor de camera. Daar maken wij allebei graag misbruik van.


Vluchtelingendorp

Een paar kilometer verderop komen we terecht in een dorp van de Kuomintang (KMT). Dat zijn Chinese anti-communistische vluchtelingen, die na te zijn verslagen door Mao’s troepen in de jaren 50, de grens zijn over gevlucht naar het tolerante Thailand met back-up van de Verenigde Staten, die alles wat anti-communistisch was een warm hart toedroegen. Het vreemde voorval doet zich nu voor, dat ik een paar maanden geleden, in China door dorpjes met Thaise minderheden (Dai) liep, terwijl hier, in dit deel van Thailand, de KMT Chinezen een minderheid vormen. Op veel plaatsen zie ik hier posters met de bekende afbeelding van Che Guevarra. Typisch, want van hem is bekend dat juist hij een uitgesproken marxist was.

omgeving van pai
Het weggetje wordt een pad, het pad wordt een paadje…

Na wat rondvragen vinden we ook de waterval nog. De weg erheen verandert in een pad, het pad verandert in een paadje, totdat ik de motor aan de kant moet zetten en we lopend verder moeten. Maar dat is gewoon een kwestie van op het geraas van het water af gaan. In de waterval spoel ik het stof van de weg van me af. Een stel dorpskinderen uit het KMT dorp vermaken zich ook bij de waterval. Ze duiken van een rotsplateau met salto en al in de poel onderaan de waterval.

’s Avonds in Pai komen we Mark en Paul weer tegen. Ze hebben hun motorfiets niet lang gehouden. “Motorrijden is niets voor ons” zo verklaren ze. Het is toch een apart stel. Maar ’s avonds bij het eten en aansluitend de borrel hebben ze weer het voor Amerikanen typische gebral en zitten ze weer vol met plannen. Maar dan zonder mij. Ik maak plannen voor mijn vertrek uit Pai.


Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:

Eerste klas reis naar Mae Hong Son


Booking.com