Vandaag precies een week geleden werd ik opgenomen in het First Municipal People’s Hospital of Canton voor een operatie aan mijn blinde darm. Maar de grote dag is aangebroken: de hechtingen mogen uit de wond en als ik door de laatste checks heen kom mag ik dan ook gelijk naar huis. Naar huis? Niks naar huis. Thuis is Nederland en mijn reis is nog maar amper drie maanden oud. Ik zal de draad gewoon weer oppakken. Maar eerst moet er nog een formaliteit afgehandeld worden.
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Maandag 9 juli 1990
Eerst voetbal, dan de rest
Na het ontbijt ga ik naar het dagverblijf, in afwachting van de arts die mijn hechtingen eruit gaat halen. In het dagverblijf staat een tv en nu weet ik toevallig dat om half 10 de finale van het WK tussen West-Duitsland en Argentinië wordt uitgezonden. Het is stil in het dagverblijf, maar dat verandert snel als ik de tv heb weten af te stemmen op het kanaal waar de wedstrijd wordt uitgezonden.
Ik stel mijn vertrek uit het ziekenhuis vrijwillig met ruim een uur uit.
Een paar mede-patiënten maar vooral veel verpleegkundige staf komt gezellig met me mee kijken. Als de wedstrijd een half uur oud is, word ik op mijn schouder getikt. Het is de arts voor mijn hechtingen en verdere procedure voor het ontslag uit het ziekenhuis. Maar ik geef aan dat ik eerst de wedstrijd af wil kijken. Daar stemt hij mee in. Sterker nog, hij voegt zich bij het groepje toeschouwers. En ik stel mijn vertrek uit het ziekenhuis vrijwillig met ruim een uur uit.
Met de dokter naar de bank
West-Duitsland wint de onaantrekkelijke wedstrijd met 1-0. Ik laat de hechtingen verwijderen en ik word nog eenmaal medisch de maat genomen, temperatuur, de uitslagen van mijn laatste bloedonderzoek van gisteren worden doorgenomen, etc. Alle lichten staan op groen, behalve eentje: er moet nog afgerekend worden. Dit hele avontuur in het ziekenhuis van Guangzhou levert mij een rekening op van 1400 Yuan, ongeveer 450 gulden. Of ik dat zo even bij me heb. Nou nee, maar ik heb wel een credit card. Daar hebben ze hier nog nooit van gehoord, maar de dokter weet wel een bank vlak bij het ziekenhuis, waar ik met mijn Visa card geld kan opnemen. Ik pak alvast mijn spullen in en samen met de arts loop ik het ziekenhuis uit, naar de bank toe, waar ik dank zij de dokter snel geholpen wordt aan een stapeltje Chinees geld. Ik overhandig de dokter het geld voor mijn operatie en het verblijf en dank hem en zijn collega’s voor de bijstand de afgelopen week. Als het niet zo vreselijk saai was geweest dan had ik er bijna nog van genoten. De chirurg vraagt nog naar mijn plannen en of ik hem nog eens een kaartje wil sturen. Hij geeft me zijn adres en wenst mij verder een behouden reis toe.
Een gevoel van ultieme vrijheid maakt zich van mij meester, wat heerlijk om weer buiten te zijn. Weg uit dat muffe ziekenhuis, waar de airco op volle toeren draaide. Ik voel die klamme deken van warme, vochtige lucht in deze tropische stad over mij heen vallen. En daar geniet ik zo van, dat ik besluit de volle 5 kilometer naar de youth hostel te gaan lopen. Gewoon omdat ik zin heb om deze stad nu eens goed te gaan verkennen en om het zweet weer over mijn rug te voelen lopen. Als ik er aankom, weten ze gelijk wie ik ben en wordt mijn rugzak uit een afgesloten kast voor mij tevoorschijn gehaald. Ik krijg een bed in een veel te krappe slaapzaal en installeer me er zo goed en zo kwaad als dat gaat. Ik heb zin in een douche, maar het laatste verband mag morgen pas van de wond af, dus volsta ik met mijn hoofd onder de koude kraan te houden en mijn haren te wassen.
De kar weer op de rails
De dokter had gezegd dat ik veel moet bewegen om de wond snel verder te laten genezen. Dat doe ik dus en ga de stad weer in voor een uitgebreide stadswandeling. Ik eet wat aan de waterkant en geniet van de uitgebreide menukaart en bestel veel verschillende dingen.
Terug op de slaapzaal van de youth hostel kom ik July tegen uit Canada. We spreken af vanavond ergens wat te gaan eten. Ze is hier al een paar dagen en weet een goed adres. Ze heeft iets cultureels gestudeerd en is nu in Guangzhou om de Chinese kalligrafie te bestuderen. Ze weet veel over het land en de cultuur, maar ook ik heb zo mijn ervaringen na bijna drie maanden rondreizen in dit land. We wisselen veel informatie uit. En zo staat de kar weer op de rails. Ik kan weer nieuwe plannen maken!