De állerbeste wandeltocht in Yunnan is de trekking door de Tiger Leaping Gorge, oftewel de Tijgersprongkloof. Afhankelijk van welke definitie je gebruikt is dit de diepste kloof ter wereld. Het is de plek waar de bovenloop van de Yangtze rivier zich een weg baant onder de toppen van de Jade Dragon Snow Mountain en de Haba Snow Mountain (zo rond de 5500 meter) door. De kloof zelf is ongeveer 15 kilometer lang en een wandelroute van zo’n 22 kilometer loopt hoog boven de rivier. Precies wat ik leuk vind. Ik ga er voor!
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Zondag 17 en maandag 18 juni 1990
Wat hieraan vooraf ging lees je in:
Een bezoek aan Dokter Ho in Lijiang
Geschatte leestijd: 12 minuten
Laatste update: 5 mei 2021
Tiger Leaping Gorge – dag 1
En dat idee hadden met mij nog vijf backpackers waarmee ik samen de bus in stapte op weg naar het startpunt van de wandelroute. Met de Duitse Andreas had ik gisteren al de buskaartjes gekocht. Van hem wist ik dus dat hij mee zou gaan. Maar ineens duikt daar Noel (de Australiër) weer op, waarmee ik in Dali de mislukte trekking naar Chickenfoot Mountain was gestart. Dan is daar nog Paul uit Nederland en een stel uit Australië waarvan ik de namen niet onthouden heb.
Het land van de vijfduizenders
Het minibusje kan nog niet vertrekken omdat onder een aantal lokale passagiers een enorme ruzie is uitgebroken over wie waar mag zitten. Met de nodige vertraging zet het busje zich dan toch in beweging en via een kaarsrechte weg verlaten we de stad Lijiang en rijden door een breed dal. Al snel verandert het asfalt in een onverharde weg.
We klimmen de mist in maar als we via een ontelbaar aantal bochten de afdaling inzetten trekken de wolken weg en krijgen we zicht op een berglandschap zoals ik nooit eerder heb gezien. Qua formaat dan. We zijn nu echt in het land van de toppen van vijfduizend meter en meer. Enorme afgronden en steile hellingen worden beetje bij beetje zichtbaar en na een rit van bijna vier uur komt het einddoel van de busrit in zicht: het dorpje Daju. Én een oude bekende: de Yangtze rivier (die hier de Jinsha rivier heet), héél diep beneden ons.
Daju is een spookstad uit een western, althans zo ziet het er uit in de middaghitte, wanneer alle bewoners (zijn die er wel?) in hun huizen verstopt zijn en de wind uit de bergen onheilspellend het stof in de verlaten straten doet opwaaien. Met hier en daar een cactus om het plaatje compleet te maken. We krijgen trek, want het is alweer lunchtijd. Dan verschijnen een voor een wat mensen in de portieken. Eén van hen, een boer, vinden we bereid om tegen betaling voor ons een eenvoudige lunch te bereiden die we op de binnenhof van zijn boerderij nuttigen.
Hoeveel betalen we de veerman?
De grootste uitdaging die nu voor ons ligt, is het oversteken van de hier sterk stromende Yangtze rivier. Er is geen brug, maar het pad dat we willen volgen begint aan de overkant. We moeten dus nog iemand bereid zien te vinden om ons over te zetten. Na enig rondvragen vinden we een ‘veerman’. Het is een jonge, potige man met een haarband in zijn lange haar. De prijs die hij vraagt voor de overtocht in zijn rubberboot is de prijs die een monopolist mag vragen: 15 Yuan per persoon! Maar dan blijkt wel, dat hij telkens maar twee personen tegelijk kan overzetten per keer. Door de enorm sterke stroming moet hij als een gek tegen de stroom op roeien om ons op de juiste plek aan de overkant af te kunnen zetten. Een waar staaltje krachtpatsen, en niet geheel zonder gevaar.
Ademnood
Als binnen een kwartier het hele gezelschap aan de overkant is kan de klim omhoog gaan beginnen. Halverwege kom ik in ademnood en kan even niet verder. Ik ben duidelijk te snel van start gegaan zonder voldoende voeding en onbeschermd tegen de brandende zon. Bovendien zitten we op zo’n 2700 meter hoogte, daar moet het lichaam wel even aan wennen. Andreas blijft even bij mij terwijl de rest alvast doorloopt. Met wat rust, eten en drinken kom ik er binnen een kwartier weer bovenop dus vervolgen we onze weg totdat we bij een boerderij aankomen waar we de rest van de groep treffen. Er wordt bier verkocht. Precies wat ik nodig heb. Daarna gaat het lopen en klimmen weer zoals ik van mezelf gewend ben.
Explosie
We bereiken een ander inheems Naxi dorp, waarna we de eerste blikken op de enorme kloof krijgen. Het pad dat we moeten volgen loopt er hoog boven langs en is hier en daar gevaarlijk smal vol verraderlijk wegrollende kiezeltjes en verbogen keien. Eén verkeerde beweging, een glijpartij of een struikeling zou me direct een meter of 900 naar beneden hebben gebracht. Behoedzaam nemen we hindernis na hindernis. We passeren een marmergroeve en we zijn deze nog niet gepasseerd of er klinkt een krachtige explosie. D.m.v. dynamiet werd direct achter ons weer een brok marmer los geknald.
We lopen lang door vandaag: tot kwart over negen in de avond. Bij een boerderij vinden we met z’n zessen onderdak. Eten hebben ze ook: op een plateau boven de boerderij staan een paar tafeltjes waar we kunnen plaatsnemen tussen allerlei vee: naast ons een varkenskraal. Een stier, een paard, een roedel kippen en veel vliegen kijken toe hoe wij een eenvoudige maaltijd van ei, gebakken groenten en soep achterover slaan. Tegen een uur of elf zijn de magen gevuld. En zodra ik op mijn bed lig, val ik in een diepe slaap. Wat een dag!
Tiger Leaping Gorge – dag 2
Met mijn ervaring van gisteren nog vers in mijn geheugen zorg ik in de ochtend voor extra bijvoeding in de vorm van een half pak koekjes, waar ik er nog wel zes van bij me heb gestoken. Gisteren hebben we mazzel gehad dat we vlak voor het donker nog de herberg hebben kunnen bereiken waar we vannacht zo heerlijk geslapen hebben.
We ontbijten op het erf, aangevallen door zwermen vliegen. Ik besteed nog extra aandacht aan het goed inpakken van mijn bagage, terwijl de rest van de groep alvast vertrokken is. Alleen Andreas blijft nog even wachten op mij. Tien minuten later zijn ook wij weer op het pad, dat hoog boven de Yangtze door de kloof heen loopt. Dan verkiest Andreas om af te dalen naar de rivier, die op een duizelingwekkende afstand beneden ons ligt, maar heus, er gaat een pad naar toe. Ik besluit gewoon het bovenste pad te blijven lopen, vanwege de magnifieke uitzichten naar boven én beneden in de Tiger Leaping Gorge. De rest van de dag zie ik hem niet meer.
Waterval
Even later passeer ik Noel en Paul. En even later bij een brug over een waterval het stel uit Australië. Een stuk fitter dan gisteren volg ik het pad verder, dat nu steeds smaller begint te worden totdat ik ter hoogte van weer een waterval op een moeilijke passage stuit: rechts de waterval en links een enorme afgrond, waar de waterval zijn weg verder naar beneden zoekt. Het tussenliggende stuk is het pad, dat bestaat uit een aantal spekgladde keien temidden van het razende water dat hier een paar meter horizontaal stroomt alvorens als waterval verder te gaan.
Want áls ik hier uitglij en mijn einde tegemoet val, dan doe ik dat wel graag voor een publiek.
Ik wacht op de andere vier, omdat je dit punt het beste niet alleen kunt oversteken. Want áls ik hier uitglij en mijn einde tegemoet val, dan doe ik dat wel graag voor een publiek. Aan de overkant is een mooie plek om even uit te rusten en ik haal mijn gasbrander te voorschijn en kook water uit de waterval om mijn noedels in te koken. Ik ben maar wat blij dat ik dat ding heb meegenomen. De rest zit nog steeds op een dieet van koekjes. Iets hartigs en zouts is nu wel erg lekker.
Bajesklanten in de Tiger Leaping Gorge
Na een dik uur vervolgen we onze weg weer door de Tiger Leaping Gorge met gevulde magen en volle waterflessen. Ter hoogte van een marmergroeve zien we diep beneden ons hoe de Yangtze in een enorme stroomversnelling geraakt. Hier is de kloof ook op zijn smalst. Zó smal, dat volgens de legende een tijger, achternagezeten door een jager er destijds overheen is gesprongen. Dan snap je nu ook de naam. Hierna wordt het pad weer breder en verandert het zelfs in een karrenspoor.
Daaruit maak ik op dat het niet heel lang meer kan duren voordat we de bewoonde wereld weer zullen bereiken. En dat klopt ook als we na al wat huisjes te zijn gepasseerd tegen een winkeltje aanlopen waar o.a. bier wordt verkocht. En dat komt goed uit want het is net borreltijd. We zijn als groep inmiddels weer bij elkaar (behalve Andreas) en zoeken een boomstam om op te zitten met onze pas verworven bruine fles met lokaal gerstenat. Dan lijkt het wel of we in een stripverhaal van Lucky Luke zitten, als we een groepje gevangenen in zwart-wit gestreepte pakjes en met de voeten aan elkaar geketend, voorbij zien marcheren. Ze komen uit de marmerhoeve waar ze te werk zijn gesteld.
Het perfecte einde
De laatste 8 kilometer naar het eindpunt van de wandeling in het dorp Qiaotou, loop ik door een heerlijk avondzonnetje en langs vriendelijke mensen op het pad. Paul en Noel hebben voor de makkelijke manier gekozen en zijn met een jeep meegelift, terwijl het Australische stel aan het onderhandelen is geslagen met de chauffeur van een vrachtwagen voor een lift. Als ik in Qiaotou aankom moet het stel nog steeds arriveren (en dat doet het een kwartier na mij) en zitten Paul en Noel al lekker te eten in een restaurantje. Ik voeg me bij hen en bestel ook zo’n heerlijk bord met van die vette bami en een grote fles bier. Het perfecte einde van toch wel de meest indrukwekkende wandeltocht die ik tot nu toe heb gemaakt in China.
Voor slechts 3,50 Yuan weet ik een bed te bemachtigen in een herberg en de rest volgt mij. We delen twee driepersoonskamers, waar Andreas zich na drie uur bij ons voegt. Het is dan echt al donker geworden. Maar het is nog geen bedtijd. Eerst hebben we het beneden in het café nog gezellig met wat lokale inwoners, die ons laten kennismaken met de specialiteit van de regio: een of ander gedestilleerd bocht. Waarop ik vervolgens als een roos in slaap val in mijn bed.
Deze trip zelf maken? Regel het hier.
🌿
Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:
Busreis: in 48 uur van Lijiang terug naar Kunming
Booking.com
