Gisterenavond ben ik opgenomen in het ziekenhuis van Guangzhou met een acute blindedarmontsteking en de zelfde avond ben ik geopereerd. Rond een uur of negen ging het licht bij mij uit en viel ik in een diepe slaap terwijl ik me volledig overgaf aan de ongetwijfeld deskundige Chinese chirurg die dat vervelende wormvormig aanhangsel bij me weg zou halen. De narcose heeft me de rest van de nacht in slaap gehouden.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Dinsdag 3 t/m zondag 8 juli 1990

Wakker uit narcose

Om zeven uur word ik wakker met een infuus aan mijn arm en een zuurstofkapje voor mijn mond. Ik lig alleen op een kleine kamer. Ik zoek en vind een belletje waarmee ik een verpleegkundige kan waarschuwen, die dan ook prompt verschijnt, want ik heb namelijk een enorme dorst. De zuurstof mag eraf en ik krijg een groot glas koud water. Een paar uur later wordt ook het infuus verwijderd wat me wat meer bewegingsruimte geeft. Als ontbijt krijg ik een papje dat nergens naar smaakt. Beter iets dan niets.

Bezoek in het ziekenhuis van Guangzhou

Ik kijk nu voor het eerst naar mijn kaalgeschoren buik. Er zit een dik verband rechtsonder mijn navel. Daaronder voel ik een scherpe wondpijn, vooral als ik me beweeg. Maar tegelijkertijd voelde ik geen pijn meer op de plek in mijn buik, die gisteren snel in hevigheid toenam. Operatie geslaagd denk ik dan ook. En even later komt de chirurg mij dat ook bevestigen. Hij vertelde mij dat ik perfect op tijd bij hem was gekomen ermee. Ik voel me ook gelijk weer veel fitter dan gisteren. De eerste dag mag ik alleen nog niet te veel het bed uit, alleen voor de wc.

In de middag komen Mandy en Yvette op bezoek. Ze hebben inkopen gedaan in de friendship store: een blik chips, (mag ik nu nog even niet eten), kunstbloemen in een potje en een zeer kitsch schilderijtje voor aan de muur. En ook alvast een verjaardagskaart voor over een paar weken. En dit was gelijk ons afscheid. De meiden hebben geboekt voor de boot van morgen naar Hongkong, van waaruit ze naar Australië zullen vliegen. Voor mij ligt dat land nog ver voorbij de horizon van mijn reizen. Maar we maken nogmaals de afspraak elkaar tijdens Oud en Nieuw in Sydney te treffen.

patiëntenkaart, First Municipal People's Hospital of Canton

Een heel legertje zusters in het ziekenhuis van Guangzhou

Woensdag 4 juli is de tweede dag in het ziekenhuis in Guangzhou. Alweer het zelfde vieze papje voor ontbijt. Ik krijg toestemming om in mijn kamer wat loopoefeningen te doen (maar niet de gang op); toch voel ik me een beetje als in een gevangenis. Vannacht was ik een paar keer wakker geweest met pijn in mijn borst. In de ochtend legt een verpleegkundige mij uit dat dat komt vanwege resten van koolzuurgas in mijn lijf dat tijdens de operatie is gebruikt (als ik haar tenminste goed heb begrepen). Het zal vanzelf minder worden. De pijntjes worden net zo langzaam minder als dat de dag verder verstrijkt.

Het is een saaie dag want er is ook geen bezoek meer. Althans, niet van buitenaf. Uit het ziekenhuis vandaan krijg ik zeer regelmatig bezoek: de zuster met de naalden (ik krijg 5x per dag een injectie met antibiotica), de zuster met de papjes, de zuster met de thermometer (4x per dag, ze laten hier niets aan het toeval over), de zuster met de pillen (3x per dag, geen idee waarvoor), de zuster die de kamer komt schoonmaken (1x per dag), de zuster die naar mijn kunstbloemen komt kijken (heel vaak), de zuster die het hete water ververst (2x per dag), de zuster die ni hao zegt (iedere ochtend), de zuster die de badkamer schoonmaakt, de zuster die een schone pyjama komt brengen en de zuster die de wond inspecteert (2x per dag).

In protest

Donderdag 5 juli – Ik krijg nu al weer pap voor ontbijt en ga nu echt in protest. Ik geef aan dat ik nu toch echt wel honger begin te krijgen. Het werkt. Ze halen het papje weer weg en daarvoor in de plaats krijg ik een ontbijt van toast, een vet gebakken ei en vette worstjes. Dat is dan gelijk het andere uiterste.

En ik krijg vandaag weer wat meer bewegingsvrijheid. Ik mag nu ook over de afdeling wandelen. Dat doe ik dan ook zo veel mogelijk. Om te laten zien hoe fit ik ben. Ik wil morgen nl. graag het ziekenhuis uit. Of vandaag nog. Ik voel me gewoon topfit. Ik zit alleen met een jaap van zo’n 10 centimeter in mijn buik. En die moet dicht zitten voordat ik weg mag, hebben ze gezegd. Door veel te bewegen stimuleer ik de bloedsomloop wat dan weer een gunstig effect heeft op de heling van de wond.

Een nieuwe wereld

Vrijdag 6 juli  – Weer een dag voorbij en ik verveel me stierlijk. En dat laat ik ook merken aan de verpleegkundigen op de afdeling. Met iedereen heb ik al uitgebreid praatjes gemaakt, maar van velen van hen gaat het Engels niet al te ver, zodat je ook weer snel klaar bent met praten. De jonge hoofdzuster merkt dat ik loop te ijsberen, en vraagt of ik al eens op de daktuin van het ziekenhuis van Guangzhou ben geweest. Ze begeleidt me erheen en legt de werking van de lift uit. Een heel nieuwe wereld gaat voor mij open, ik heb een uitzicht van 360 graden over de stad en de zon doet me heel goed. Vanaf nu maak ik geregeld uitstapjes naar de 10e etage.

Aftellen

Zaterdag 7 juli – Het aftellen is begonnen. Gisterenavond kreeg ik te horen dat maandag de hechtingen eruit zullen gaan en ik het ziekenhuis in Guangzhou mag verlaten. Hoera, ik kan weer wat vooruit gaan kijken, nieuwe plannen maken. Vol inspiratie begin ik te lezen in de Lonely Planet van Hongkong en Macau.

Zondag 8 juli – Een dag van schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Brieven aan familie en vrienden. Alle gebeurtenissen die ik verder met niemand nog heb kunnen delen van mij af schrijven. Praat veel met de nieuwe lichting verpleegkundigen, die ook graag hun Engels op mij oefenen en in de avond begin ik alvast mijn tas in te pakken. Morgen is de grote dag… dan krijg ik mijn vrijheid weer terug!