Met zijn vieren checken we vanochtend uit bij het No. 1 Guesthouse in Dali. Mark en Martin gaan samen verder op hun reis door China. Noel en ik treffen voorbereidingen voor een meerdaagse trek richting een klooster op Chicken Foot Mountain, lokaal bekend als Mount Jizu. Waar het exact ligt weten we niet en een kaart waar het klooster op te vinden is, ontberen we evenmin.
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Maandag 11 en dinsdag 12 juni 1990
Wat hieraan vooraf ging lees je in:
Jim’s Peace Cafe in Dali
Laatste update: 23 maart 2022
Geschatte leestijd: 10 minuten
Overnachten in kloosters
We gaan af op de informatie van Jim, van Jim’s Peace Cafe in Dali. Hij vertelde ons over de ferry die een keer per dag het grote Erhai-meer oversteekt naar de plaats Wase aan de oostelijke oever. Daar vandaan zouden we een eenvoudig pad moeten kunnen volgen en onderweg kunnen overnachten in kloosters totdat we op dag twee bij het klooster op de top van Chicken Foot Mountain zouden moeten aankomen. Klinkt vrij eenvoudig allemaal. En voor gedetailleerde landkaarten moet je niet in dit deel van China zijn, dat nog niet zo heel lang geleden compleet gesloten was voor buitenlandse reizigers, zoals nu nog steeds wel een aantal gebieden tussen hier en Tibet.
Onze bagage bestaat niet eens uit zo heel veel spullen: een paar warme kleren voor in de bergen, voldoende eten om het een paar dagen mee uit te houden, een kompas en een slaapzak. Plus wat notities over de route naar Chicken Foot Mountain.
Vertrek naar Chicken Foot Mountain
Na een laatste lunch in Jim’s Peace Cafe vertrek ik samen met Noel voor de wandeling in de richting van de ferry. Bij de pier is een spontane markt van Bai vrouwen die staan te wachten op de boot. Ze hebben grote zakken bij zich met voor mij onbekende inhoud, maar verschillende daarvan veranderen van eigenaar na een soort handjeklap op de kade bij het meer. Als de boot aan komt varen volgt er een snel en nerveus aan boord gaan, alsof er geen plaats voor iedereen zou zijn. Dat valt wel mee.
Na drie kwartier varen komen we aan in Wase. Het is half vier. In het plaatsje zelf valt weinig te zien en we zijn voldoende bevoorraad, dus we lopen er direct doorheen in de richting waarvan we denken dat Chicken Foot Mountain moet liggen. Na wat vragen (met handen en voeten) houden we een noordoostelijke koers aan, rechtstreeks een smal en steil dal in. Volgens de beschrijving die we hebben zouden er dan een aantal boerderijen zijn, waar we onderdak zouden kunnen vinden voor de nacht. Het dal stijgt gestaag en de wandeling er doorheen is van een ongerepte schoonheid. Haast geestverruimend. Maar: de zon is al vroeg in de avond gezakt achter de westelijke bergketen aan de overkant van het meer en er is nergens een boerderij, klooster of wat dan ook in zicht waar we kunnen aankloppen voor onderdak.
Boos
Er zit dus niets anders op dan in de open lucht te overnachten. Gelukkig laat het weer dat wel toe: het is licht bewolkt en er lijkt geen regen op handen te zijn. Hoewel je dat laatste maar nooit weet in de bergen. De temperatuur gaat wel vrij snel onderuit. We vinden een geschikte plek waar we ons in het hoge gras kunnen nestelen voor de nacht. Op mijn brandertje maak ik voor allebei een flinke kop noodles klaar. Wat we weg werken met ieder een halve rol biscuitjes, chocolade en water.
Maar dan ziet Noel het ineens niet meer zitten en zegt dat hij morgen vroeg met de eerste boot weer terug naar de overkant wil. Terug naar de comfortabele bedden, de restaurantjes met steaks en de cafeetjes met gezelligheid. Dat hele Chicken Foot Mountain, dat gelooft hij verder wel. Hier laat hij zich aardig kennen, want deze hele trek komt uit zijn koker. Hij is de bedenker van het plan en ik sloot me aan vanwege het feit dat hij liever niet in zijn uppie een dergelijk avontuur zou beginnen. Wat ik zelf ook niet zou doen. Maar nu is hij de gene, die er maar gelijk mee wil stoppen, enkel en alleen omdat hij een nachtje buiten moet slapen.
Ik ben boos, kruip in mijn slaapzak en trek die helemaal over mijn hoofd vanwege een paar muggen die het op mijn bloed hebben voorzien.
Natte voeten in het rijstveld
Om kwart over drie in de ochtend begint de weg terug naar Wase, aan de oever van het Erhai-meer. Vanuit de heldere hemel lichten sterren en (redelijke volle) maan ons pad bij. Dat doen we op gevoel, hier en daar wankelend over de lage modderdijkjes die de verschillende rijstvelden van elkaar scheiden. Soms halen we een natte voet als we die per ongeluk in een ondergelopen rijstveld zetten.
Het ochtendgloren is wel weer buitenaards mooi en ik haal dan toch maar weer even mijn camera te voorschijn om dit beeld vast te leggen. We zijn op tijd voor de ferry van half zeven. Alles gaat nu ineens heel vlot en om kwart over acht zijn we al weer ingecheckt in het No 1 Guesthouse. Waar ik dan toch maar besluit nog wat achterstallige slaap in te halen. Ik word halverwege de ochtend weer wakker en heb zin om een ontbijt te halen bij Jim’s Peace Cafe. Jim is zelf nog niet aanwezig dus ik kan mijn ervaringen nog even niet met hem delen.
Na het ontbijt heb ik zin in nog eens zo’n complete bad -en massagesessie in het Dove Mannen Badhuis. Ik ben de enige klant dus krijg er alle aandacht. Waarna ik na ongeveer anderhalf uur helemaal los-gemasseerd weer naar buiten wandel.
Je kies laten trekken op de markt
Het is markt in Dali en naast de verschillende koopwaar kan je op de markt ook je haren laten knippen op een stoel of… zie ik het goed? Een man in een witte jas en een kapje voor zijn mond. Het blijkt een tandarts te zijn die op straat zijn patiënten behandelt en plein public. En zo zie ik dat hij met flink wat moeite een man ontdoet van een kies. Het is een bloederige bende. En dat zonder verdoving. De patient vertrekt geen spier. En niemand blijft staan om te kijken. Alleen ik.
Rond lunchtijd meld ik me bij Jim’s Peace Cafe. Jim zit in een dip. Hij vertelt me dat het aantal bezoekers van zijn cafe de laatste week flink verminderd is. Ik denk dat dat wel eens zou kunnen omdat iedereen op zijn hotelkamer de WK aan het kijken is, net als wij dat deden. Daar heb je tenminste nog een redelijke ontvangst. Jim is het tot nu toe niet gelukt met zijn tv met losse antenne goed beeld te krijgen op het kanaal waarop de WK voetbal wordt uitgezonden. Het ligt volgens hem ook echt aan de antenne.
En dan is Jim ook ineens vertrokken. Pas helemaal aan het einde van de middag verschijnt hij weer, op zijn brommer, met een e n o r m e antenne op zijn rug. We gaan direct aan de slag. En ja hoor, na een kwartiertje instellen en richten heeft hij het voor elkaar en wordt een aanvankelijk sneeuwerig beeld steeds scherper.
24 Uur na Chicken Foot Mountain
Ik bied Jim aan het voetbalprogramma voor vanavond op zijn buitenbord te schrijven met wat wervende teksten erbij. Ik schrijf op: België – Zuid Korea en voor morgenochtend Nederland – Egypte. Trots zet Jim zijn nu goed werkende kleurentelevisie prominent midden in zijn restaurant met het geluid op z’n hardst. Terwijl de wedstrijd nog lang niet begonnen is. Dan weet iedereen maar dat hij een tv heeft en dat die werkt!
En het nieuws dat Jim’s tv het doet gaat als een lopend vuurtje door het dorp. Vanaf een uur of acht zit z’n tent stampvol met backpackers én locals, in afwachting van de wedstrijd die vanaf middernacht wordt uitgezonden. Het is geen live uitzending, maar een integraal verslag van de wedstrijd die enkele uren geleden in het verre Italië is gespeeld en waarvan niemand in deze uithoek de uitslag nog weet. Om half vier zoek ik mijn bed op. Precies 24 uur nadat deze dag voor mij is begonnen ergens onder de sterren, ver weg in een dal aan de overkant van het meer waar nog steeds Chicken Foot Mountain onontdekt op ons ligt te wachten.
Voor het vervolg van mijn reis, lees verder:
De reis van Dali naar Lijiang