Het aantal handdoeken en flessen shampoo die ik in alle hotels en hostels al ben vergeten in te pakken bij vertrek begint op te lopen. Gewoon omdat ik telkens vergeet de badkamer na te lopen of bij gemeenschappelijke douches mijn shampoo op het rekje laat staan. Die dan vervolgens door de eerst volgende gebruiker dankbaar wordt ingepikt. Vanochtend koop ik een knalrode handdoek, dan kan ik die alvast niet meer over het hoofd zien.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Zaterdag 21 juli 1990

Deal

Het is weer orde-op-zaak-stellen-dag. Nam ik al eerder afscheid van China, vandaag verlaat ik ook daadwerkelijk het Chinese vasteland. Want Hongkong hoort toch wel heel erg bij China, ook al is het een heel andere wereld. Ik moet ruimte maken in mijn rugzak voor extra walkmans en andere artikelen die ik voor Mr. Li naar Bangkok mee ga nemen. Dit zat nl. opgesloten in de deal die ik met hem had gemaakt voor een goedkoop ticket.

Mijn oude slaapzak had ik via een briefje op het prikbord van de hostel te koop aangeboden (want in de tropen niet meer nodig) en daar krijg ik nu nog HK$ 100 voor van een Taiwanese backpacker. Voor een stapeltje Chinese yuans ontvang ik van een andere reiziger HK$ 125 en zelfs voor wat Macause patacas krijg ik nog HK$ 10. Met dat geld betaal ik het laatste beetje van mijn vliegticket.

Oude bekende

Als ik in de lounge van de hostel naast mijn ingepakte rugzak nog wat zit te lezen zie ik daar weer een oude bekende binnen lopen. Het is Andreas, die bij het clubje wandelaars zat in de Tiger Leaping Gorge. Hij is gisteren aangekomen in Hongkong en weet nu nog niet waar hij hierna verder zal reizen. Ik vertel hem van mijn plannen voor Thailand. Zelf denkt hij meer aan de Filippijnen. Ook heel mooi. “See you when I see you” zeggen we dan maar, een soort van ’tot ziens’ dat veel door backpackers onderling wordt gebruikt.

In de taxi krijg ik weer dat James Bond-gevoel.

Op de afgesproken tijd meld ik mij bij het reisbureautje van Mr. Li, op een andere etage in de immense Chungking Mansions. Een grote gele sporttas staat daar voor mij klaar en op zijn bureau ligt mijn vliegticket, vlucht CP007 (toeval bestaat niet) van Canadian Pacific, die afkomstig uit Vancouver via Hongkong naar Bangkok vliegt. Als zijn telefoon gaat, springt hij op en loopt er naar toe. Het is de taxichauffeur die inmiddels buiten staat te wachten. Snel propt hij nog wat doosjes met walkmans en andere electronica in mijn rugzak, drukt me een kaartje in de hand met daarop de naam van zijn compagnon in Thailand en de ontmoetingsplek op de luchthaven, geeft me een hand en zwaait me uit.

vertrek uit Hongkong
Bij de incheckbalies begin ik mij af te vragen of ik alsnog niet flink moet bijbetalen voor mijn overbagage.
vertrek uit Hongkong
Daar links mijn vliegtuig naar Bangkok. De KLM staat er naast maar Amsterdam komt voorlopig nog niet in mijn plannen voor.

Zweten

In de taxi krijg ik weer dat James Bond-gevoel. De chauffeur veegt haast elke minuut het zweet van zijn voorhoofd en manoeuvreert zijn auto behendig door het drukke verkeer en weet ruim op tijd voor de vertrekhal van Kai Tak Airport te stoppen. Dan is het mijn beurt om flink te zweten, want ik zie nergens bagagewagentjes en ik moet naast mijn met electronica verzwaarde rugzak ook nog een behoorlijk grote sporttas met mij mee zeulen. Op de display bij de incheckbalie lees ik af dat ik 32 kilo bagage incheck, terwijl op mijn ticket maar 20 kilo staat. Maar de dame achter de balie geeft geen krimp en accepteert zonder gedoe al mijn bagage. Zou Mr. Li dat vanuit zijn reisbureautje misschien ook geregeld hebben?

Enkele uren later trekt de CP007 zijn landingsgestel in boven de wolkenkrabbers van Hongkong, die ik onder mij in rap tempo steeds kleiner zie worden, waarna mijn zicht op de stad steeds meer wordt onttrokken door wolkflarden. En terwijl ik China letterlijk onder mij zie verdwijnen, stel ik mij zelf allerlei vragen. Zou het mannetje er in Bangkok wel staan? Zouden mijn tassen wel door de douane komen? Zou ik volgens afspraak ook echt naar een hotel worden gebracht?

Pokerface

In Bangkok voeg ik mij gedwee in de rijen die er staan voor de immigratie en voorzien van een nieuw stempel in mijn paspoort loop ik naar de bagage reclaim waar ik herenigd hoop te worden met mijn rugzak en -kortstondig- met de gele sporttas. Ik kan beide bagagestukken gelukkig vlot van de band pikken. De laatste hindernis, het groene niets-aan-te-geven kanaal, passeer ik met een pokerface. Het kaartje van Mr. Li met de naam en locatie van de persoon die het grootste deel van de bagage van mij zal overnemen zit in mijn bezwete handpalm. Het blijkt niet nodig. Als ik langs een waar leger van mannetjes die allerlei bordjes omhoog houden loop, schiet er een jochie van nog geen 15 jaar op me af die vraagt of ik Mr. Cornelis ben. Dat zou best kunnen want dat staat in mijn paspoort. “Please follow me” sist hij, “Mr Suthep is waiting in the car”.

Mr Suthep blijkt een wat gezette vijftiger, hawaii shirt en een halvemaan brilletje op zijn neus. Ik ga naast hem in het busje zitten terwijl het jochie achterin zich over mijn rugzak ontfermt, waar hij een voor een de electronica uithaalt en in grote plastic zakken overlaadt. Argwanend kijk ik een paar keer achterom om te zien of hij ‘per ongeluk’ vergist in wat uit de tas moet en wat er in moet blijven. Maar in mijn rugzak zit bijna alleen maar heel vuil wasgoed en alle electronica ligt bovenop.

Hotelletje

Het is al uren donker in Bangkok, maar op straat is het nog een drukte van belang. De chaos in het verkeer hier is nog vele malen erger dan wat ik zag in Hongkong. Na een rit door kilometers opstoppingen door nemen we ergens een afslag en staan we al vrij snel stil voor een of ander hotelletje. “Freddy’s Guesthouse” prijkt op een lichtbak waarvan één tl-buis aan en uit flikkert. De beloofde hotelovernachting is dus hier. Het jochie loopt naar een oude vrouw, die buiten voor de guesthouse wat in haar stoel zit te dommelen en samen lopen ze naar binnen. Als ze weer naar buiten komen, ontvang ik van het vrouwtje de sleutel van mijn kamer. En dan is het busje met Mr Suthep en het jochie ook vrij snel weg. Ik ben in Bangkok, geen idee waar exact, maar ik ben er. En klaar voor nieuwe avonturen in Thailand met een visum voor twee maanden op zak.

vertrek uit Hongkong
De aanvliegroute van deze Jumbo gaat rakelings over de flatgebouwen van Hongkong.
vertrek uit Hongkong