Cromwell, Zuidereiland, Nieuw-Zeeland. Er is hier niets dat een reiziger bindt, tenzij je iets hebt met fruit. Gisteren stopte mijn lifttocht hier. Ineens had ik de balen van uren langs de weg staan in de hoop tegen de avond weer een paar honderd kilometer te zijn opgeschoten. Maar ik moet geen paar honderd kilometer, ik moet er 483 tot aan Christchurch. Dus ben ik nu de trotse eigenaar van een busticket. En de bus vertrekt om 09h50 vanaf het benzinestation aan de rand van het dorp. Ik ben klaar voor een schitterende busreis over een goed deel van het Zuidereiland.

Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991

Zaterdag 27 april 1991

Een dagje uit

Het is niet druk in de bus. Misschien iets van zeven passagiers slechts. Het mooie van de bussen in Nieuw-Zeeland is, dat je echt een dagje uit bent. Er worden regelmatig stops gemaakt. Niet alleen om te plassen, eten en drinken. Maar ook fotostops. En de chauffeur pakt regelmatig de microfoon om iets wetenswaardigs te vertellen over de plaatsen waar we langs rijden.

nieuw-zeeland, zuidereiland
Landschap in de buurt van Cromwell, de start van mijn trip vandaag.

Er valt dan ook behoorlijk wat te zien op route die we rijden vandaag. De route gaat langs de mooiste plekken van het Zuidereiland. Buiten is het rustig herfstweer. Een half bewolkte hemel met zacht strijklicht geeft het land fraaie, bleke pasteltinten. Elke dag is nu minder warm. Elke dag zie je dat de sneeuw op de Alpen lager komt te liggen. En elke dag wordt het licht zachter.

nieuw-zeeland zuidereiland
nieuw-zeeland
Een busreis met InterCity is meer dan een ritje van A naar B. Je wordt de hele reis vermaakt met de wetenswaardigheden van de chauffeur en je stopt nog eens ergens.

Kluwen wol

Het landschap rond de Lindispas lijkt wel op een hoop rotsen waar een reusachtig groot laken overheen is gelegd. Een lieflijk maar tegelijk ook bizar landschap van plooiloze bergen. In Omarama (schapen en zweefvliegen leren we van de chauffeur) stoppen we om even koffie te kunnen drinken. Daar maak ik graag gebruik van.

nieuw-zeeland

Het gaat verder via Twizel (meer schapen en de meest heldere nachthemel van het land) naar de oevers van het in en in-blauwe Lake Pukaki. Daar worden we opgehouden door een enorme kudde schapen op de weg. De bus dwingt zich langzaam maar zeker een weg door de kluwen zich traag voortbewegend wol.

nieuw-zeeland
Dit maak je alleen mee in Nieuw-Zeeland, waar het aantal schapen een veelvoud is van het aantal inwoners.

Lijstje

We maken een zijsprong naar Mt Cook, het toeristendorp aan de voet van de gelijknamige berg. Het is de hoogste top van Nieuw-Zeeland en hij ligt daar in al zijn pracht te blaken in de zon. Niet aan toegekomen op deze reis helaas. En ik pak nog maar eens mijn lijstje “te bezoeken plaatsen in Nieuw-Zeeland” erbij. Daar staan nog veel meer namen op die niet zijn doorgestreept. Stewart Island, Arthur’s Pass, Dusky Sound, de Milford Track, de gletsjers (toen ik er was regende het), Marlborough Sounds (te snel door heen gereisd), de Hollyford Track,  Caples Track, Dart/Rees Track, Copeland Track, etc. En dat is dan alléén nog maar het Zuidereiland, he.

nieuw-zeeland, mount cook, lake pukaki
Lake Pukaki; op de achtergrond verheft Mount Cook zich boven alles uit.

Bij Mount Cook is een pauze voor lunch. Er is alleen maar een heel duur toeristenrestaurant. Ben ik toch blij dat ik vanochtend sandwiches heb klaargemaakt voor de reis. Twee met cottage cheese en twee met pindakaas en marmite. Marmite, die heerlijke zoutige pasta afkomstig uit moederland Engeland en die ook de kiwi’s overal overheen smeren. Ook ik ben er aan verslingerd geraakt.

nieuw-zeeland
Helaas, er is geen tijd om uitgebreid te gaan trampen in het Mount Cook National Park.

A Church with a View

De eerste stop van na de lunchpauze, zo belooft onze chauffeur, is bij een bijzonder kerkje. Meer zegt hij niet. Alleen nog dat het de meest gefotografeerde kerk is van Nieuw-Zeeland. De Church of the Good Shepherd is inderdaad bijzonder. Het kerkje is zeker niet groot, meer een kapel. Het ligt van God en alles verlaten aan de zuidelijke over van Lake Tekapo. Maar wat het uniek maakt is dat de gelovigen een million dollar view hebben. Want achter het altaar heeft de architect een venster op Lake Tekapo gemaakt. Met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Nieuw-Zeelandse Alpen. Weer eens wat anders dan al dat glas-in-lood.

nieuw-zeeland, lake tekapo
De Kerk van de Goede Schepper, uniek gelegen aan de oever van Lake Tekapo.
nieuw-zeeland, church of the good shepherd
Het mooiste uitzicht ter wereld vanuit een kerk.

Teatime

Er is ook nog een ’theestop’. Die doen we in Fairlie (voormalig treinstation, zo meldt de chauffeur). Wat voor de kiwi’s teatime is, is voor mij borreltijd. Dus haal ik wat bier in het Fairlie Hotel, de locale pub. Nee, het is echt een uitje vandaag.

nieuw-zeeland
Teatime in de locale pub van Fairlie. Laatste stop voor Christchurch.

Met al die stops is het natuurlijk al donker als we uiteindelijk Christchurch binnenrollen. Ik organiseer een bed in Charlie Brown’s Backpackers, de goedkoopste tot nu toe, voor 7,25 dollar. Niet helemaal mijn plaats (grootschalig en lawaaierig). Maar voor vannacht is het prima. Ik lees vast in de Lonely Planet wat ik morgen eens ga doen op de laatste bestemming van mijn wereldreis.

Vandaag was een afscheidstournee, waarop Nieuw-Zeeland zich nog één keer van haar mooiste kant heeft laten zien.