Dé reden om helemaal naar Alice Springs te reizen is om Ayers Rock te bezoeken. Maar veel mensen weten niet dat die grote kale rots dan nog 460 kilometer verderop in de woestijn ligt, een afstand van Utrecht naar Parijs. Bovendien heb ik totaal het budget voor zo’n omweg niet meer. Om toch nog wat van het Red Centre mee te krijgen huur ik samen met Norbert en Chess weer zo’n Moke, waarmee we ook al eerder de omgeving van Darwin onveilig hebben gemaakt. Net buiten Alice Springs beginnen de MacDonnell Ranges. ’s Even gaan kijken wat daar te beleven valt vandaag…
Publicatie van de dagboeken van mijn wereldreis in 1990 en 1991
Donderdag 13 december 1990
Pech in de woestijn
Nu we besloten hebben de buggy te gaan huren, maken we in korte tijd een plan voor de route. Op aanraden van Paul, de manager van de Melanka Lodge, gaan we richting Standley Chasm, een kloof op ongeveer drie kwartier rijden de woestijn in. En veel verder mag je ook niet eens weg met dit karretje; de verzekering dekt alleen het gebruik binnen een straal van 50 km rond Alice Springs.
We duiken een locale supermarkt in, om onze picknick samen te stellen. Plus veel water. Want je weet maar nooit… En dat blijkt maar weer want we zijn de stad nog niet uit, of ik krijg de versnellingspook niet meer uit z’n vierde versnelling. De versnellingsbak is helemaal gaar. Het lukt me met vrij veel moeite om de buggy in z’n vier opgetrokken te krijgen bij een kruising. Daarna, eenmaal de stad uit, is het geen probleem om de wagen in de vierde versnelling door te laten rijden. In de woestijn is geen verkeer en het is één rechte weg.
Lichterlaaie
En zo halen we de parkeerplaats bij Standley Chasm, waar wij de enige bezoekers lijken te zijn. Het enige teken van leven is een gesloten kiosk, waar je bij meer belangstelling ongetwijfeld lekkere koele drankjes kan kopen. En daar is ook een telefoon. We gooien er wat muntjes in en bellen met het verhuurbedrijf in Alice Springs. Ze beloven iemand te sturen om de auto te repareren en adviseren ons om ondertussen te genieten van de natuur hier.
En daar zijn we nou toevallig ook voor gekomen. Standley Chasm is een kloof die dwars door het kwartsgesteente van de West MacDonnell Ranges heen snijdt. De kloof is op haar mooist midden op de dag wanneer rond twaalf uur de zon vanuit een bepaalde hoek het rood-oranje gesteente in lichterlaaie zet. Maar ja, dáár zijn we helaas al te laat voor. Wat niet wegneemt dat de korte wandeling de kloof in een behoorlijke indruk op ons maakt. We lopen door het decor van een Western film en klimmen naar een nog wat hoger punt voor een beter uitzicht.
Wallabies
Bij terugkomst op de parkeerplaats is tot onze verbazing de Moke verdwenen. Verder is er ook totaal niemand te bekennen. Wel staat daar een keurige, rode Toyota, met de sleutels in het contact. En omdat wij nog steeds de enige bezoekers zijn, nemen wij aan dat deze wagen voor ons bestemd moet zijn.
Daarmee rijden we via de zelfde weg ook weer terug naar Alice Springs, maar eerst slaan we nog even af bij Simpsons Gap, een wat ruimere uitsparing in de West MacDonnell Ranges, waar je ook weer prima kunt wandelen en kunt genieten van de natuur. Aan de voet van de rode rotsen is hier een groep wallabies te zien, die af komen op de waterpoel. Je zou hier ook uitstekend kunnen kamperen maar dat blijkt dan weer niet te mogen.
De avond voor het vertrek
Terug in Alice Springs maakt Chess een voedzame spaghetti bolognaise klaar in de hostel, wat voor ons dan weer een uitstekende bodem vormt voor nog wat van die groene blikjes met Victoria Bitter. Maar niet te veel, want morgenochtend heb ik om zeven uur een afspraak met Christine voor de voortzetting van mijn reis naar het zuiden.